Μέχρι του 1956 κοινή ήταν η πεποίθηση στους φυσικούς, ότι μαζί με κάθε δυνατό φαινόμενο στη φύση θα έπρεπε να είναι δυνατή και η εικόνα του σ’ ένα (επίπεδο) κάτοπτρο, καθώς και το αντίστροφο. Αυτό αποτελεί ότι λέγομε στη Φυσική κατοπτρική συμμετρία και είναι η βάση για την αρχή της δυικότητος (parité). Ένα φαινόμενο όμως, που παρουσιάσθηκε από τότε στην Πυρηνική Φυσική και που οφείλεται σε πειράματα των T.D. Lee και C.N. Yang, έθεσε σε αμφισβήτηση την ισχύν της υπ’όψη γενικής αρχής, πράγμα άλλωστε που δεν άργησε να επιβεβαιωθή και πειραματικά. Την κατάρριψη τότε της αρχής της δυικότητος, που ήταν απαραίτητη για την αξιωματική δόμηση της Θεωρητικής Φυσικής, ακολούθησε και η κατάρριψη άλλων αρχών, όπως π.χ. της αρχής της συμμετρίας του χρόνου, σύμφωνα με την οποίαν οι φυσικοί νόμοι δεν έπρεπε να εξαρτώνται από την φορά ροής του χρόνου. Ωστόσο οι προσπάθειες που έγιναν από το 1956 και που οφείλονται σε ομάδα φυσικών ωδήγησαν σε μια επανερμηνεία της κατοπτρικής συμμετρίας. Η επανερμηνεία αυτή συνίσταται στη θεώρηση και της συμμετρίας φορτίου, κατά την οποίαν το θεωρούμενο πραγματικό κάτοπτρο αντικαθίσταται από άλλο φανταστικό, όπου για τη διατήρηση των φυσικών νόμων πρέπει να ληφθή μαζί με τον συνήθη κατοπτρισμό και αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο οποιουδήποτε από τα θεωρούμενα στοιχειώδη σωματίδια. Με την επανερμηνεία αυτήν, την σύμφωνη και με τα πειραματικά δεδομένα, οι φυσικοί ωδηγήθηκαν στην υπόθεση, ότι η συμμετρία στη φύση πρέπει να διατυπωθή ως εξής: «Οι φυσικοί νόμοι διατηρούνται, αν στη θέση ενός φαινομένου λάβωμε την κατοπτρική του εικόνα, υπό τον όρον ότι όλα τα εισερχόμενα στο φαινόμενο σωματίδια έχουν αντικατασταθή με τα αντισωματίδιά τους». Μέχρι του 1968 είχαν ναυαγήσει όλες οι προσπάθειες για την εξήγηση της νέας, τελείως παράδοξης, αρχής αυτής της συμμετρίας. Κατά τον συγγραφέα όμως διαλύεται και το τελευταίο ίχνος μυστηρίου, αν για την εξήγηση της συμμετρίας η ύλη, θεωρούμενη μέσα στον τετραδιάστατο χωροχρόνο, αντικαθίσταται εκάστοτε με την αντιύλη μέσα στον αντιχωροχρόνο. Κατά τον τρόπο αυτόν πρέπει φυσικά να έχη κανείς υπ’ όψη τα εξαγόμενα της Θεωρίας της Σχετικότητος, που ως γνωστόν εργάζεται στον χωροχρόνο. Οι τέσσαρες χωροχρονικές συντεταγμένες ενός στοιχειώδους σωματιδίου ημπορούν να θεωρηθούν ως ένα μη συμμετρικό τετράεδρο. Το τετράεδρο αυτό, χωρίς επίπεδο ή κέντρο συμμετρίας, δεν ημπορεί να συμπέση, με μετατοπίσεις και στροφές, προς το τετράεδρο που αντιστοιχεί στην εικόνα του πρώτου μέσα σ’ ένα (επίπεδο) κάτοπτρο. Τα δύο μη εφαρμόσιμα σχήματα αντιπροσωπεύουν δύο εναντιομέρειες, την μια δεξιόστροφη και την άλλη αριστερόστροφη. Ένας στοιχειώδες σωματίδιο και το αντισωματίδίο του συνιστούν ζεύγος από εναντιομέρειες. Οι νόμοι εξ’ άλλου που ισχύουν στον σχηματισμό των κόσμων και αντικόσμων είναι απολύτως όμοιοι με τους νόμους που ισχύουν κατά την έναρξη της εμφανίσεως της ζωής, σε όσα ουράνια σώματα είναι δυνατή η ζωή.
Ακαδημία Αθηνών
