Philosophie et vie. Sur quelques idées majeures de la pensée grecque contemporaine

Philosophie et vie. Sur quelques idées majeures de la pensée grecque contemporaine

Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών   

Αποθετήριο :
Κέντρον Ερεύνης Ελληνικής Φιλοσοφίας (ΚΕΕΦ)   

δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου
στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε όλα τα ψηφιακά αρχεία του τεκμηρίου*
χρησιμοποιήστε
το αρχείο ή την εικόνα προεπισκόπησης σύμφωνα με την άδεια χρήσης :
CC BY-NC-SA 4.0

Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή
CC_BY_NC_SA



Philosophie et vie. Sur quelques idées majeures de la pensée grecque contemporaine

Κελεσίδου-Γαλανού, Άννα

Παρά τα όσα λένε κάποιοι σύγχρονοι «θανατολόγοι» - αμφισβητίες της σοβαρότητας του ρόλου της Φιλοσοφίας, οι φιλοσοφικές ιδέες εξακολουθούν να είναι μέσο, με το οποίο η θνητή φύσις ζητεί κατά το δυνατόν αεί τε είναι και αθάνατος (Πλάτων, Συμπόσιον 207 d). Με γνώμονα ακριβώς την αποτελεσματικότητά τους στην ιστορική ζωή και το δυναμογόνο χαρακτήρα τους, επιλέγονται στη μελέτη αυτή ορισμένες θέσεις της σύγχρονης ελληνικής φιλοσοφίας, που την παρουσιάζουν αντίμαχη στη σύγχρονη μισανθρωπία και λογομαχία, ως κριτική συμπεριφορά αναπόσπαστη απ;o την πραγματική ζωή και ως «ψυχαγωγία», λόγο με κατευθυντική και ευθυντική δύναμη. Σ΄ αυτή τη θεώρηση της σύγχρονης Φιλοσοφίας δεν έχουν θέση όσοι απλά διδάσκουν Φιλοσοφία, αλλά μόνο όσοι συγκρότησαν τη σκέψη τους με έγνοια για το νόημα της παρουσίας του ανθρώπου στον κόσμο και τη δύναμη της λογικής του, για την ηθική προκοπή του σύγχρονου Ελληνισμού (π.χ. I. Ν. Θεοδωρακόπουλος, Κ. Τσάτσος, Π. Κανελλόπουλος, Εύ. Παπανούτσος, Κ. Δεσποτόπουλος), οι «Γεννήτορες», όπως θα έλεγε ο Jaspers, που ο γραπτός τους λόγος, παρά τον ταυτολογικό του χαρακτήρα ως γραπτής σκέψης, κρατά την πρωταρχική φύση του λόγου ως ομιλίας και τροφοδοτεί την έρευνα. Έτσι, η μελέτη, που δεν είναι σύνοψη ιδεών, αλλά λόγος για την επικαιρότητά τους, περιλαμβάνει σε προγραμματικό σχήμα απόψεις για: α) το ρόλο της φιλοσοφίας, β) τον άνθρωπο, γ) τη φιλία και την ένωση των αντιθέτων. Η Φιλοσοφία είναι διάλογος, δύναμη μορφοποιητική και αναμορφωτική της ζωής, της οποίας η πρόοδος δεν είναι νόμος της ιστορικής κίνησης, αλλά χρέος της συνειδητοποιημένης ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος είναι οντολογικά υπεύθυνος για την ατομική και κοινωνική ζωή του. «Οι βάρβαροι δεν αντιμετωπίζονται μόνο στο πεδίο των ιστορικών πραγμάτων, αλλά και στο στίβο της ηθικής πραγματικότητας» (Π. Κανελλόπουλος). Η θέση αυτή μπορεί να θεωρηθεί και παραλλαγή της αριστοτελικής επιταγής ουδέ δεί περί αρετής ικανόν το ειδέναι, αλλ΄ έχειν και χρήσθαι πειρατέον. Αλήθεια και αποτελεσματική δράση δεν είναι προνόμια του μοναχικού, αλλά του «συμμαχόμενου» γι΄ αυτά ανθρώπου. Αυτή η ιδέα στη σύγχρονη Ελλάδα δεν υπήρξε μόνο θεωρητικός στόχος, αλλά πραγματοποιήθηκε για πενήντα ολόκληρα χρόνια από τρεις στοχαστές ως τρόπος ζωής: τον Κ. Τσάτσο, τον I. Ν. Θεοδωρακόπουλο, τον Π. Κανελλόπουλο. Οι τρείς αυτοί πνευματικοί άνθρωποι συνένωσαν με τη σκέψη τους αυτό που είναι γνώρισμα του ελληνικού πνεύματος, το ρεαλισμό και τον ιδεαλισμό. Η ιδέα γενικότερα της φιλίας για την αλήθεια και τον άνθρωπο είναι η ιδέα της διαλεκτικής, που αποποιείται το φανατισμό, το δογματισμό και το συμφεροντισμό — τις υπογραφές της ληξιαρχικής πράξης του θανάτου της φιλοσοφίας σήμερα. Η φιλία δεν είναι βέβαια ομοφωνία, αλλά συμβίωση πνευματική, δημιουργία κλίματος αλληλοαναγνώρισης και αλληλεγγύης, κι αυτό σε παγκόσμια κλίμακα.

Επετηρίδα


1980-1981


Κωνσταντίνος Τσάτσος
Ιστορία της Φιλοσοφίας
Παναγιώτης Κανελλόπουλος
Ζωή
Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος



Κείμενο/PDF

Γαλλική γλώσσα
Ελληνική γλώσσα




*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των φορέων περιεχομένου.