Το δόγμα της αφθαρσίας του κόσμου, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος του νεοπλατωνισμού, χωρίζει αποφασιστικά την ελληνική φιλοσοφική παράδοση από τον χριστιανισμό. Ο Πλωτίνος υποστηρίζει ότι το μέλλον του κόσμου είναι χαραγμένο από το παρελθόν του: Ο κόσμος δεν άρχισε ποτέ και αυτό το οποίο δεν άρχισε ποτέ «πίστιν και περί μέλλοντος έχει. Διά τι γαρ έσται, ότε και ούκ ήδη; Ου γαρ εκτέτριπται τα στοιχεία, ώσπερ ξύλον και τα τοιαύτα - μενόντων δ΄ αεί και τα παν μένει. Και ει μεταβάλλοι αεί, το παν μένει - μένει γαρ και η της μεταβολής αιτία» (Ενν. II 1, 4). Ο Πλωτίνος δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την κοσμογονία του Πλατωνικού Τιμαίου και την αριστοτελική διδασκαλία περί κόσμου. Ερμηνεύει και συνδυάζει τις απόψεις των φιλοσόφων αυτών μέσα στη δική του επιχειρηματολογία, δεν τις παρερμηνεύει, όπως υποστήριξε ο Armstrong. Σύμφωνα με το πλωτινικό δόγμα η αφθαρσία του κόσμου δεν συναρτάται με τη φύση του κόσμου, αλλά με την ψυχή, η οποία κυβέρνα το σύμπαν. Η πλωτινική κοσμολογία δεν είναι δυνατό να κατανοηθεί ανεξάρτητα από τις οντολογικές προυποθέσεις της, τις ιδέες της συνέχειας, της ανάγκης, της μέθεξης και της αξίας.
Academy of Athens
