Ο Montaigne αναζητεί τη σοφία μέσα από την απλότητα και καθαρότητα της έκφρασης. Η προσέγγιση αυτή του λόγου είναι στενά συνδεδεμένη με τη στωική άποψη για τη γλώσσα, σύμφωνα με την οποία χαρακτηριστικά της είναι η ελληνικότητα και το πρέπον. Η φωνή, μέσον διακίνησης του λόγου και των ιδεών, τρόπος πειθούς για τον σοφό διαλεκτικό και ρήτορα, εντάσσεται στο πλαίσιο της ηθικής και ως αρετή χαρακτηρίζεται από τους Στωικούς «άνθος της ωραιότητος», χαρακτηριστικό το οποίο προσδίδεται κατ΄ αυτούς μόνο στον σοφό. Ο Montaigne, πιστός στο στωικό πρότυπο, τάσσεται υπέρ μιας ομιλίας πυκνής σε νόημα και απομακρύνεται έτσι από τον εξεζητημένο ρητορικό τρόπο του Κικέρωνα και, οπωσδήποτε κατ΄ αυτόν, ανεπαρκή. Η ευθύτητα του λόγου οδηγεί στη «φύσει» ομιλία, η οποία είναι ορθός λόγος. Αυτό, διότι δεν υπάρχει αισχρότης στο δηλούμενο πράγμα, εφόσον τόσο κατά τους Στωικούς όσο και για τον Montaigne, οι ονομασίες των πραγμάτων υπάρχουν «φύσει». Έτσι δικαιολογείται και το γεγονός ότι οι Στωικοί επινοούν νέες λέξεις και νέους όρους για να προσδιορίσουν τα πράγματα. Το μεστόν και η θεατρική συμπεριφορά του ομιλητή, στη φωνή, το ένδυμα και τις κινήσεις αποτελούν για τους Στωικούς και τον Γάλλο φιλόσοφο προϋποθέσεις πειθούς. Η φωνή, βασική ιδιότητα του προφορικού και ενδιάθετου λόγου, απασχόλησε τους φιλοσόφους της Στοάς, για τους οποίους η θεωρία του λόγου είναι τόσο σημαντική, ώστε θα ήταν δυνατόν να ειπωθεί για τη φιλοσοφία τους, ότι πρόκειται για φιλοσοφία της γλώσσας. Ο τρόπος γραφής των Δοκιμίων του Montaigne, είναι στενά συνδεδεμένος με τον χώρο των Στωικών φιλοσόφων, εφόσον στη θεωρία τους για τη γλώσσα, στηρίχθηκε και η γραφή των Δοκιμίων.
Academy of Athens
