Sokrates und Christus in der Verfasserchaft Soren Kierkegaards. Eine Henologische Ganzheitsinterpretation

Sokrates und Christus in der Verfasserchaft Soren Kierkegaards. Eine Henologische Ganzheitsinterpretation

Το τεκμήριο παρέχεται από τον φορέα :
Ακαδημία Αθηνών   

Αποθετήριο :
Κέντρον Ερεύνης Ελληνικής Φιλοσοφίας (ΚΕΕΦ)   

δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου
στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε όλα τα ψηφιακά αρχεία του τεκμηρίου*
χρησιμοποιήστε
το αρχείο ή την εικόνα προεπισκόπησης σύμφωνα με την άδεια χρήσης :
CC BY-NC-SA 4.0

Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή
CC_BY_NC_SA



Sokrates und Christus in der Verfasserchaft Soren Kierkegaards. Eine Henologische Ganzheitsinterpretation

Wyller, Egil A.

Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται η παράλληλη εξέταση των μορφών του Σωκράτη και του Χριστού στο έργο του S. Kierkegaard και η προσέγγισή τους υπό το πρίσμα της «θεωρίας της ενότητας» η ενολογίας. Η ενολογία ορίζεται ως διδασκαλία της ενότητας και ετερότητας και ανιχνεύονται οι ρίζες της στην αρχαιότητα (κυρίως στους Πλάτωνα —στο έργο του Παρμενίδης— και Πλωτίνο), στον Μεσαίωνα, στο οποίο πέρασε υποστηριγμένη από την Αγία Γραφή, στην Αναγέννηση (κυρίως στον Ν. Cusanus) και στους νεώτερους χρόνους πριν από τον Kierkegaard (στον γερμανικό μυστικισμό), καθώς και στους Kant και Fichte. Η φιλοσοφία του Kierkegaard στρέφεται γύρω από τον Χριστό, όπως η φιλοσοφία του Πλάτωνος γύρω από τον Σωκράτη. Με τον Πλάτωνα διδάσκαλο στη φιλοσοφία του ο Kierkegaard πίστευε ότι κάθε γνήσια μελέτη του Πλάτωνος πρέπει να αρχίζει με τον Παρμενίδην, και ο ίδιος μιμείται στο In vino Veritas το Συμπόσιον. Η σύγκριση Χριστού και Σωκράτη αρχίζει ήδη με την διατριβή του Similitudo Christum inter et Socratem in dissimilitudine praecipu posita est. Πηγή της περιγραφής της μορφής του Σωκράτη αποτελούν τα έργα του Πλάτωνος, ενώ της μορφής του Χριστού το Ευαγγέλιο και η 1η Επιστολή· στην σωκρατική-πλατωνική θεωρία του έρωτα αντιπαραθέτει ο Kierkegaard την ιδέα της αγάπης-αποκάλυψης της χριστιανικής θεολογίας. Οι διαβαθμίσεις της σκέψης του Kierkegaard ακολουθούν τα εξής στάδια: (1) Στροφή στον Σωκράτη. Στην προσωπικότητα του Σωκράτη βλέπει ο Kierkegaard, ήδη στη διδακτορική διατριβή του (1841), σκιαγραφημένη τη φιλοσοφία του Σωκράτη και αντιπαραθέτει τον ειρωνικό Σωκράτη προς τους Σοφιστές. Η οδός μέσα από τον Σωκράτη οδηγεί κατά τον Kierkegaard σε τρία διαφορετικά, πλατωνικά-ενολογικά κατανοημένα, επίπεδα πραγματικότητας: το αισθητικό (του ωραίου), το ηθικό (του αγαθού), το θρησκευτικό (του ενός), τα οποία πραγματεύεται μέσα από τα έργα του, και υπό την προοπτική της διάκρισης αυτής πραγματεύεται τις έννοιες του φόβου, της ενοχής, της αγωνίας και της αμαρτίας, με πρότυπο κυρίως το Συμπόσιον του Πλάτωνος. (2) Υπέρβαση του Σωκράτη και άλμα στην πίστη. Θέαση στον χριστιανισμό, ως θρησκείας αποκαλυφθείσης από τον Ιησού Χριστό, μιας υψηλότερης θετικότητας. (3) Στροφή στον Χριστό και πλήρωση από την αγάπη του. Η στροφή στην καθαυτό θέαση του Χριστιανισμού γίνεται με επίκεντρο το όνομα και το πρόσωπο του Ιησού Χριστού· πρόκειται για ανάβασιν στην θέαση του Χριστού, που συμπληρώνεται και από την κατάβασιν, την θεώρηση δηλαδή τόσο της εσωτερικής-ψυχικής ζωής του ανθρώπου όσο και της πραγμάτωσης της χριστιανικότητας στην εποχή του Kierkegaard στο περιβάλλον της Κοπενγχάγης. (4) Ποτέ υπέρβαση του Χριστού. Υπάρχει θέληση στον «κόσμο» για δραπέτευση από τον Χριστό, που οφείλεται στην αδυναμία αντοχής στην τήρηση του αιτήματος της αγάπης του Θεού και εκδηλώνεται είτε (α) με τη μορφή της υπαρξιακής απελπισίας, αποβαίνοντας έτσι «δεύτερος θάνατος» του ανθρώπου, είτε (β) ως υποταγή της ζωής του ανθρώπου στα μέτρα του «κόσμου». Ο Kierkegaard, ασκώντας και κριτική στην πραγμάτωση του Χριστιανισμού στην εκκλησιαστική ζωή της εποχής του, παραμένει πιστός στον Χριστό και η πράξη του αυτή είναι και η τελευταία του λέξη.

Επετηρίδα


1993-1994


Χριστιανισμός
Γενική Φιλοσοφία
Σωκράτης
Soren Kierkegaards
Σωκρατική Φιλοσοφία


Κείμενο/PDF

Γερμανική γλώσσα
Ελληνική γλώσσα




*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των φορέων περιεχομένου.