Όπως και στην Τσοπάνισσα, έτσι και στη Χωρική που γνέθει, ο Βάλιας Σεμερτζίδης προσεγγίζει με προσοχή και θαυμασμό τους κατοίκους των βουνών και τους καταγράφει με ευλάβεια, γνωρίζοντας πως οι μορφές τους θα αποτελέσουν, αργότερα στο εργαστήριο, την πρώτη ύλη για την εκτέλεση πιο ολοκληρωμένων πινάκων – είτε προσωπογραφιών είτε στο πλαίσιο ευρύτερων συνθέσεων. Εδώ εικονίζεται μια ώριμη γυναίκα, με μαύρα ρούχα και μαντήλι που σκεπάζει τα μαλλιά της, όπως ήταν ο παραδοσιακός τρόπος ένδυσης των γυναικών στα χωριά, που κρατά μια ξύλινη ρόκα και γνέθει μαλλί. Είναι μια χειρωνακτική εργασία που συνδέεται με την επεξεργασία του μαλλιού των προβάτων για τη δημιουργία μάλλινων νημάτων, που κατόπιν θα χρησιμοποιούνταν στην ύφανση με τον αργαλειό. Αναδεικνύεται, δηλαδή, η κτηνοτροφική ενασχόληση των ορεσίβιων κατοίκων και συσχετίζεται με την παραγωγή ενδυμάτων μέσα σε ένα προβιομηχανικό, ακόμη, στάδιο επεξεργασίας των πρώτων υλών. Η έννοια της παράδοσης, ως συνέχειας ενός τρόπου ζωής, φαίνεται να απασχολεί σε δεύτερο επίπεδο τον Σεμερτζίδη σε αυτή τη μελέτη προσωπογραφίας. Πρωτίστως, όμως, τον ενδιαφέρει η όσο το δυνατόν ρεαλιστικότερη αποτύπωση της γερόντισσας: έμφαση δίνεται στα ροζιασμένα της χέρια, στην απλή ρόκα που κρατά, στο διακοσμημένο με κεντήματα μαντήλι της. Το πρόσωπο δεν έχει ολοκληρωθεί. Μαλακές πινελιές καφεκόκκινου διαγράφουν ελαφρά τα προσωπογραφικά χαρακτηριστικά της γυναίκας, που γίνεται τύπος μάλλον παρά συνιστά συγκεκριμένο πορτρέτο. Τα αυστηρά χρώματα (ώχρες, λαδοπράσινα, καφέ και μαύρα), δουλεμένα με πλατιές, γρήγορες πινελιές, ενισχύουν αυτή την εντύπωση.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
