Η συγκομιδή της αμπέλου και η παραγωγή του κρασιού είναι θέμα που απασχόλησε έντονα τους καλλιτέχνες ήδη από την αρχαιότητα. Σε αγγειογραφίες και αρχαία ανάγλυφα, εικονογραφημένα μεσαιωνικά χειρόγραφα στο Βυζάντιο και τη Δύση, πίνακες από την Αναγέννηση έως τον Γκόγια, το μάζεμα του σταφυλιού είναι θέμα που επανέρχεται. Και κάθε φορά έχει και μια σειρά από συμβολισμούς: υμνεί την αγροτική εργασία, σημαδεύει το τέλος του καλοκαιριού και την αρχή του φθινοπώρου, συνδέεται με τον Διόνυσο και την κατανάλωση οίνου. Στην ελληνική τέχνη πολλοί καλλιτέχνες έχουν δώσει ανάλογα θέματα: ζωγράφοι όπως ο Μιχαήλ Αξελός και ο Ουμβέρτος Αργυρός, χαράκτες όπως ο Αλέξανδρος Κορογιαννάκης, φωτογράφοι όπως η Nelly’s. Ο Εμμανουήλ Ζέπος (1905-1995), που είχε γεννηθεί στον στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας και είχε σπουδάσει στη Σχολή Καλών τεχνών και κοντά στον Κωνσταντίνο Παρθένη, καταπιάνεται με το θέμα του τρύγου σε αυτόν τον πίνακα της συλλογής, που θα πρέπει να χρονολογηθεί στην ώριμη φάση της καλλιτεχνικής του παραγωγής. Στο πρώτο επίπεδο εικονίζονται δύο νέες, πανομοιότυπες: με λευκή παραδοσιακή ενδυμασία και κίτρινα μαντήλια να καλύπτουν το κεφάλι τους. Η μία είναι σκυφτή, στα δεξιά, και κρατά ένα κοφίνι γεμάτο σταφύλια. Η άλλη, όρθια στα αριστερά, κρατά ένα τσαμπί. Πίσω τους απλώνεται το αμπέλι, ενώ στο βάθος διακρίνονται ένα ξωκλήσι, μερικά δέντρα και η κορυφογραμμή ενός βουνού στον ορίζοντα. Το σχέδιο είναι απλό, με γενικεύσεις και απλοποιήσεις, εμμένοντας στα βασικά σχήματα τα οποία διαγράφονται με καθαρά περιγράμματα. Το χρώμα περιορίζεται στον διάλογο μεταξύ των γήινων τόνων: μπεζ, καφέ και κόκκινα συνομιλούν με τα λιγοστά πράσινα, σε έναν χρωματικό πλούτο που δουλεύεται με κοφτές, μικρές πινελιές.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
