«Είναι μια ώρα τώρα που αραδιάζω μπροστά μου ένα-ένα παλιά μου έργα. […] εκείνο που είδα τώρα μ’ έμαθε πως η ζωγραφική μου από το 1942 έως το 1946 ακολούθησε σταθερά μια ορισμένη γραμμή αναζήτησης. Από το 1946 κι εδώ η αναζήτηση άλλαξε δρόμο – αυτό έγινε κυρίως στη χαρακτική». Αυτά έγραφε μια νύχτα του Νοεμβρίου του 1948 στο ημερολόγιό του ο Βάλιας Σεμερτζίδης (1911-1983). Ενώ ο Εμφύλιος συνεχιζόταν, «Στα βουνά χύνεται αίμα» όπως έγραφε τον Ιούλιο, εκείνος αναζητούσε τον τρόπο να μετουσιώσει το βίωμα του 1944 σε μια επική γλώσσα, ικανή να αφηγηθεί το έπος της Εθνικής Αντίστασης. Υπό αυτό το πρίσμα διαχειρίστηκε και το τοπίο των Αγράφων και τις εντυπωσιακές κορυφές του Βελουχίου κοντά στη Βίνιανη, που μελέτησε δια ζώσης. Η γλώσσα της χαρακτικής, ειδικά στο λινόλεουμ με τα καθαρά κοψίματα και το σκληρό σχέδιο, πρόσφερε στον ζωγράφο σταθερότητα, τόσο στον ορισμό των περιγραμμάτων όσο και στο πλάσιμο των όγκων. Στο συγκεκριμένο χαρακτικό εικονίζεται η χαράδρα της Αργιθέας, στην ορεινή Καρδίτσα, όπου δεσπόζει ο Καυκιάς (ή Καυκί), μια κορυφή με ύψος 1.750 μ. Ο Σεμερτζίδης αποδίδει στο πρώτο επίπεδο τους χαμηλούς, απόκρημνους βράχους και στο βάθος τοποθετεί τον τεράστιο ορεινό όγκο που είναι κατάφυτος από τη μια πλευρά και γυμνός από την άλλη. Την εικόνα επιστέφει ο ουρανός που αποδίδεται και αυτός ανταριασμένος, με άσπρες και μαύρες κυματιστές γραμμές να αναπαριστούν τα σύννεφα. Ο ίδιος πάλι θυμόταν για την Αργιθέα: «Όμως ήρθαν γρήγορα οι μέρες που αφήσαμε εκείνα τα μέρη, πέρασαν δύο χρόνια. Δε σταμάτησα να δουλεύω πάνω στο θέμα αυτό. Έκανα κάπου είκοσι παραλλαγές μεγάλα σχέδια χρώμα, μικρά, πολύ μικρά, χρώμα άσπρο, χαρακτική στο τέλος. Η μια προσπάθεια διαδεχόταν την άλλη και δεν ήταν ποτέ εκείνο που έπρεπε να βρω. Πότε γινόταν ρομαντικό πότε απλώς παράξενο πότε απίθανο, συχνά επιβλητικό, μα ολοκληρωμένο έργο που να ιστοράει ένα ξέχωρο κομμάτι γης με δυνατό δικό του χαρακτήρα δεν κατάφερα να κάνω».
(EL)
Populated place
.png){kind=logo}
1 JPEG
