Μια συστάδα από ελαιόδεντρα καταλαμβάνουν το πρώτο επίπεδο της σύνθεσης, δημιουργώντας ένα φράγμα που δεν επιτρέπει στον θεατή να δει καθαρά τι υπάρχει πίσω τους. Ψηλά, σε ένα άνοιγμα των κλαδιών και των φυλλωμάτων διακρίνεται η θάλασσα, μαλακοί ορεινοί όγκοι και η ζώνη του ουρανού. στο βάθος. Ο πυκνός ελαιώνας πλάθεται με καθαρή γραμμή και σαφείς αντιθέσεις μεταξύ άσπρου και μαύρου. Οι κορμοί πλάθονται με καμπύλες, τα φυλλώματα με λεπτότητα και έντονη διακοσμητική διάθεση. Το τοπίο, με τα δέντρα σαν να χορεύουν στο αεράκι, παραπέμπει εξίσου στην εργασία του Δημήτρη Γαλάνη και το κίνημα της Αρ Νουβώ, ωστόσο προδίδει την τεχνική δεξιότητα και τη συνθετική ιδιοφυΐα του Άγγελου Θεοδωρόπουλου (1883-1965), ενός από τους σπουδαιότερους Έλληνες καλλιτέχνες του Μεσοπολέμου, που με το χαρακτικό του έργο συνέβαλε καθοριστικά στην άνθηση της νεοελληνικής χαρακτικής. Ο Θεοδωρόπουλος σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών (απόφοιτος του 1914). Φιλοτέχνησε τα πρώτα του χαρακτικά περί το 1918. Μέχρι το 1940 ασχολούνταν εξίσου με τη ζωγραφική και τη χαρακτική, φιλοτεχνώντας κατά κύριο λόγο ξυλογραφίες. Μετά τον Πόλεμο, στράφηκε σχεδόν αποκλειστικά στη χαλκογραφία. Το συγκεκριμένο έργο, γνωστό επίσης με τον τίτλο Τοπίο, φαίνεται πως είχε εκτεθεί στην πρώτη ατομική έκθεση του καλλιτέχνη, με τίτλο Δέντρα, τον Νοέμβριο του 1930 στη γκαλερί Στρατηγοπούλου, στην Αθήνα. Αποτελεί δε, το πρώτο ή ένα από τα πρώτα έργα του Θεοδωρόπουλου όπου εικονίζονται ελιές. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έδωσε πίνακες και χαρακτικά με ελαιόδεντρα ήδη από τη δεκαετία του 1930, όμως το θέμα τον απασχόλησε κυρίως στη μεταπολεμική περίοδο.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
