Στη συγκεκριμένη ξυλογραφία απεικονίζεται ένα μικρό αλλά ασφυκτικά γεμάτο με πλεούμενα λιμάνι, που θα πρέπει να ταυτιστεί με το Τουρκολίμανο (Μικρολίμανο) στον Πειραιά – θέμα που την είχε απασχολήσει αρκετές φορές, και σε ζωγραφικά της έργα. Στο πρώτο επίπεδο διακρίνονται οι κεραμοσκεπές των μικρών σπιτιών που φτάνουν έως μπροστά, στην προκυμαία. Μπροστά τους, στην ήρεμη υδάτινη επιφάνεια, χορεύει πλήθος καϊκιών, με τα κατάρτια τους και τα ξάρτια τους να δημιουργούν ένα πυκνό αλλά γυμνό δάσος. Η παράσταση κλείνει με τον βαρύ, μάλλον συννεφιασμένο ουρανό. Η χαράκτρια και ζωγράφος Ελένη Κωνσταντινίδη (1910-1988) εκμεταλλεύεται εδώ τις μεγάλες αντιθέσεις άσπρου-μαύρου δουλεύοντας με αδρό, απλό σχέδιο που μαρτυρεί τις επιρροές της από το κίνημα του εξπρεσιονισμού. Και μολονότι το τοπίο διατηρεί έναν λυρικό τόνο –κατάλοιπο της μαθητείας της κοντά στον Κ. Παρθένη– η δύναμη των περιγραμμάτων και των μεγάλων, σκούρων επιφανειών δίνουν στη σύνθεση έναν δυνατό, μοντέρνο χαρακτήρα. Η Κωνσταντινίδη γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στην ΑΣΚΤ (1929-1934) με τον Κωνσταντίνο Παρθένη αλλά και τον Γιάννη Κεφαλληνό στη χαρακτική. Ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με την ξυλογραφία και υπήρξε μια από τις πιο καινοτόμες και τολμηρές χαράκτριες της μεσοπολεμικής περιόδου στην Ελλάδα. Μεταπολεμικά ασχολήθηκε κατά κύριο λόγο με τη ζωγραφική εγκαταλείποντας, σιγά-σιγά, τη χαρακτική.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
