Ο Εμμανουήλ Ζέπος (1905-1995), ζωγράφος και χαράκτης με σημαντικό έργο ιδίως κατά τον Μεσοπόλεμο και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους τους Νικόλαο Λύτρα, Σπύρο Βικάτο και Γεώργιο Ιακωβίδη (απόφοιτος του 1926). Αργότερα, όμως, επέστρεψε στη Σχολή και παρακολούθησε το εργαστήριο του Κωνσταντίνου Παρθένη, έως το 1932. Από αυτή τη δεύτερη φάση της μαθητείας του στη Σχολή θα πρέπει να προέρχεται η συγκεκριμένη μελέτη αντρικού γυμνού, στην οποία εντοπίζονται τα σημάδια της διδασκαλίας του Παρθένη. Εικονίζεται ένας γυμνός άντρας που ακουμπά το δεξί του χέρι πάνω σε έναν πάγκο καλυμμένο με κόκκινο ύφασμα και φέρνει το αριστερό πίσω από το κεφάλι του, δημιουργώντας μια σειρά από σύνθετους άξονες, τους οποίους καλούνται να συλλάβουν και να αποδώσουν οι σπουδαστές. Ο ζωγράφος, ακολουθώντας τα διδάγματα του δασκάλου, συλλαμβάνει τους όγκους μέσα από γεωμετρικά σχήματα: τόσο στην απόδοση του ανθρώπινου κορμιού όσο και στη σύλληψη του περιβάλλοντος χώρου, με αφηρημένα, γεωμετρικά σχήματα. Το χρώμα αναλύεται σε συγγενικούς ή και αντιθετικούς τόνους, που τοποθετούνται στη ζωγραφική επιφάνεια με κοφτές, παράλληλες πινελιές, με τρόπο που θυμίζουν τον Γάλλο Σεζάν. Η διδασκαλία του Παρθένη ανανέωσε τη Σχολή κατά τον Μεσοπόλεμο και ο ζωγράφος αποτέλεσε, μαζί με τον Κεφαλληνό, τον σημαντικότερο δάσκαλο της περιόδου. Ο αντίκτυπός του στον νεαρό Ζέπο ήταν μεγάλος και διήρκεσε όχι μόνο κατά τον Μεσοπόλεμο αλλά και μεταπολεμικά. Δεν ήταν τυχαίο πως το 1952, ο ζωγράφος ήταν μεταξύ εκείνων των σπουδαστών του Παρθένη που ίδρυσαν την καλλιτεχνική ομάδα «Το εργαστήρι», για να τον τιμήσουν. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο έργο μπορεί να συγκριθεί με ανάλογες σπουδαστικές μελέτες γυμνού ενός άλλου μαθητή, του Βάλια Σεμερτζίδη, που βρίσκονται επίσης στη συλλογή του Μουσείου.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
