δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε το ψηφιακό αρχείο του τεκμηρίου*
χρησιμοποιήστε το ψηφιακό αρχείο ή την εικόνα προεπισκόπησης σύμφωνα με την άδεια χρήσης : Public Domain CC0
Ελεύθερο από Περιορισμούς Πνευματικής Ιδιοκτησίας
Πρωταγωνιστές στη συγκεκριμένη τοπιογραφία της ζωγράφου Μαρίας Κτιστοπούλου (γενν. 1948) είναι το φως (ως φυσικό και ως αλληγορικό στοιχείο μέσα στην εικόνα) και το χρώμα (ως καθαρή ύλη). Σε ένα πεδινό τοπίο με πολύ χαμηλό ορίζοντα, έτσι που ο ουρανός να καταλαμβάνει σχεδόν το σύνολο της ζωγραφικής επιφάνειας, ξεχωρίζουν με την καθετότητά τους μόνο τέσσερα πράγματα: δύο δέντρα στο μέσον και δύο κολώνες του ηλεκτρικού εκατέρωθέν τους. Το έδαφος μόλις που διαγράφεται. Οι δύο στύλοι απλώς επισημαίνονται μια δυο-τρεις πινελιές μαύρου χρώματος. Τα δέντρα είναι τα μόνο που πλάθονται με κάπως μεγαλύτερη προσοχή. Με σκούρο πράσινο και μαύρο χρώμα, απλώς προβάλλονται μπροστά από τον φλεγόμενο ουρανό την ώρα της δύσης. Έμπνευση της ζωγράφου είναι η οπτική πραγματικότητα, το σχέδιο ωστόσο είναι αφαιρετικό. Αντίθετα, το χρώμα με τον πλούτο της πάστας και την εξπρεσιονιστική πινελιά αναδεικνύεται σε βασικό φορέα έκφρασης της συναισθηματικής φόρτισης της ζωγράφου – και μετάδοσης της φόρτισης αυτής στον θεατή. Ο μπλε-γκρίζος ουρανός διακόπτεται σε ορισμένα σημεία από φωτεινές γαλάζιες και μωβ πινελιές. Και γύρω από τα δέντρα, σαν φωτοστέφανο, λευκές και πορτοκαλί ζώνες καθαρού χρώματος, που ενίοτε αναμειγνύονται πάνω στη επιφάνεια του καμβά, εικονοποιούν παρά περιγράφουν τα χρώματα του δειλινού. Η παράσταση εκκινεί ουσιαστικά από τις αντιλήψεις του ρομαντισμού, δίνοντας έμφαση στη δύναμη της φύσης και υμνώντας την ιδέα του υψηλού (sublime). Και εγγράφει την Κτιστοπούλου στη μεγάλη παράδοση της ευρωπαϊκής τοπιογραφίας. Η ζωγράφος γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε αρχικά γραφικές τέχνες στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο και κατόπιν ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1985-1990) με δάσκαλο τον τριαντάφυλλο Πατρασκίδη. Η εργασία της εντάσσεται στο κίνημα της Νέας Παραστατικότητας, μιας τάσης για επιστροφή σε παραδοσιακές μορφές έκφρασης που κυριάρχησε στις αναζητήσεις αρκετών Ελλήνων καλλιτεχνών από τα μέσα τις δεκαετίας του 1990 και εξής. Το έργο είχε εκτεθεί στην ατομική της έκθεση στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ρόδου τον Σεπτέμβριο του 2018, σε επιμέλεια της Αθηνάς Σχινά.
(EL)
*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των φορέων περιεχομένου.