Η χαρακτική σύνθεση (οξυγραφία) Παλιός τοίχος του Γιώργου Βελισσαρίδη (1909-1994) είχε εκτεθεί στην Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση του 1963 και συνιστά τυπικό δείγμα της καλλιτεχνικής του δημιουργίας από τη δεκαετία του 1960. Ο καλλιτέχνης γεννήθηκε στην Τραπεζούντα και ήρθε στην Ελλάδα το 1922. Σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στην ΑΣΚΤ (1930-1935) και ήταν ένας από τους πλέον δραστήριους εικαστικούς δμιουργούς κατά τη δεκαετία του 1930 και με αξιόλογη δράση στην Κατοχή. Το ύφος του είχε επηρεαστεί έντονα από τη λαϊκή τέχνη (στο πνεύμα της «επιστροφής στην παράδοση») αλλά και από τον Δημήτρη Γαλάνη, ενώ θεματικά απεικόνιζε κυρίως τοπία και ηθογραφικές σκηνές. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, επηρεασμένος από τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό, στράφηκε σταδιακά σε μια ολοένα και πιο αφαιρετική τέχνη με υπερρεαλιστικές αναφορές, προτού καταλήξει σε πλήρως αφηρημένες διατυπώσεις. Από αυτή την εποχή προέρχεται Ο Παλιός τοίχος με λουλούδι στο παράθυρο, όπως είναι ο πλήρης τίτλος του έργου, που εικονίζει μια εσωτερική αυλή, με σκάλα στα αριστερά, ένα πλακόστρωτο δάπεδο. Ένα παράθυρο με μια γλάστρα, περίπου στο μέσον, αποτελεί και το πιο αναγνωρίσιμο στοιχείο της σύνθεσης. Όλα αυτά αποδίδονται, όμως, με αντιρεαλιστικό σχέδιο που προέρχεται από τον κυβισμό: μεγάλες μαύρες γραμμές τέμνουν τη σύνθεση σε επιμέρους επίπεδα, μέσα στα οποία εγγράφονται λεπτομέρειες του πραγματικού κόσμου: τα σκαλιά, το πάτωμα, ο τοίχος. Την ίδια στιγμή, δημιουργείται μια σειρά από γραμμικές επιφάνειες, τρίγωνα και παραλληλόγραμμα σχήματα δουλεμένα με πλέγματα χαράξεων και ξυσίματα σε ποικίλες τονικές διαβαθμίσεις. Το τελικό αποτέλεσμα καλλιεργεί την αίσθηση της κίνησης, της δίνης, στοιχείων που περιστρέφονται κυκλικά με κέντρο το λουλούδι στο παράθυρο, που λειτουργεί σαν κλειδί στήριξης και ανάγνωσης ολόκληρης της παράστασης.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
