Η Μπέλλα Ραφτοπούλου (1902 ή 1907-1992) υπήρξε μία από τις πιο σπουδαίες γυναίκες δημιουργούς του ελληνικού 20ού αιώνα και γλύπτρια που με το αφαιρετικό έργο της πρωταγωνίστησε κατά τη δεκαετία του 1930 στο κίνημα του ελληνικού μοντερνισμού δίπλα σε δημιουργούς όπως ο Μιχάλης Τόμπρος και ο Αντώνης Σώχος. Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε γλυπτική στη Σχολή Καλών τεχνών με δάσκαλο τον Επαμεινώνδα Θωμόπουλο, από όπου αποφοίτησε το 1926. Χάρη στο Αβερώφειο βραβείο μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι για τρία χρόνια (1927-1930), κοντά στον Antoine Bourdelle. Την ίδια περίοδο έκανε και μαθήματα χαρακτικής με τον εγκατεστημένο στη γαλλική πρωτεύουσα Δημήτρη Γαλάνη. Τότε πρέπει να φιλοτέχνησε τη συγκεκριμένη ξυλογραφία που εκτέθηκε το φθινόπωρο του 1931 στο Ζάππειο Μέγαρο, στο πλαίσιο της β΄ έκθεσης της πρωτοποριακής Ομάδας Τέχνη 1930, μιας από τις σημαντικότερες εκθέσεις της δεκαετίας του ’30. Στην παράσταση εικονίζονται τρεις γυμνές γυναίκες – οι δύο στα δεξιά εικονίζονται ξαπλωμένες, η τρίτη στα αριστερά γονατιστή. Ανάμεσά τους κυλάει ένα ρυάκι και τα φυλλώματα των δέντρων καλύπτουν τον χώρο από πάνω τους. Με παραπομπές στην τέχνη των πρωτογόνων και τον Paul Gauguin, με επιρροές από τον εξπρεσιονισμό αλλά και τη μεσαιωνική τέχνη, η Ραφτοπούλου δημιουργεί μια σύνθεση όπου τα γυναικεία σώματα αποδίδονται σχηματοποιημένα, σκληρά και γωνιώδη, ενώ το τοπίο δίνεται υπαινικτικά. Το αποτέλεσμα γοητεύει με την απλότητα και την αγριότητά του, σε μια εικαστική αντίληψη που αποτελούσε τη δεδομένη χρονική στιγμή μια από τις πιο τολμηρές εικαστικές διατυπώσεις στο πλαίσιο της νεοελληνικής τέχνης.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
