Το έργο εικονίζει ένα παραδοσιακό σοκάκι της Μυτιλήνης με πέτρινα σπίτια και ξύλινες λεπτομέρειες. Η σύνθεση ανοίγει στο πρώτο επίπεδο με τον μικρό δρόμο να οδηγεί το βλέμμα του θεατή στο εσωτερικό του οικισμού. Τα σπίτια ορθώνονται κυρίως στο δεξιό τμήμα και συγκλίνουν στο βάθος με τα απέναντι οικήματα δημιουργώντας μια αίσθηση στενότητας του χώρου, η οποία είναι συχνή στους παραδοσιακούς ελληνικούς νησιωτικούς οικισμούς. Η αίσθηση αυτή μετριάζεται από το μικρό άνοιγμα στο βάθος του ορίζοντα, όπου διακρίνεται ο ουρανός. Ο Σπύρος Παπαλουκάς (1892-1957) επισκέφτηκε το νησί το 1924 και είχε την ευκαιρία να αποτυπώσει από κοντά τον οικιστικό ιστό με τα παραδοσιακά σπίτια. Τα χρώματα που επέλεξε κινούνται σε τόνους τους γκρι και του πράσινου σε μια αρμονική συμφωνία ψυχρών χρωμάτων, την οποία συμπληρώνουν τα λιγοστά γαλάζια. Ο Παπαλουκάς φαίνεται να έχει επηρεαστεί από τον γαλλικό μοντερνισμό και κυρίως τον μεταϊμπρεσιονισμό. Εδώ προάγει την ολιγοχρωμία και την σύλληψη των κτισμάτων ως γεωμετρικών όγκων.
(EL)