Η χαράκτρια Λέλα Πασχάλη (1914-1977) σπούδασε αρχικά ζωγραφική κοντά στον Κωνσταντίνο Παρθένη, στην ΑΣΚΤ (1934-1938). Αργότερα, διδάχθηκε χαρακτική από τον Tavy Notton, που ζούσε τότε στην Ελλάδα, και το 1946 συνέχισε τις σπουδές της στη χαρακτική στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού (1946-1949) με δασκάλους τους Robert Cami, Paul Lemagny και Δημήτρη Γαλάνη. Οι δυο τελευταίοι άσκησαν και τη μεγαλύτερη επιρροή στο έργο της. Στη Γαλλία η Πασχάλη ασχολήθηκε με την εικονογράφηση βιβλίων για μεγάλους εκδοτικούς οίκους και τα χαρακτικά της διακρίνονταν για το ρεαλιστικό σχέδιο και την καθαρή χάραξη. Ωστόσο, μετά το 1960 η εργασία της απομακρύνθηκε από τον ρεαλισμό προς μια ολοένα και πιο αφαιρετική γραφή. Στη συγκεκριμένη σύνθεση, το θέμα εντάσσεται σαφώς στο πλαίσιο της ανεικονικής τέχνης. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα ανεικονικό ή αφηρημένο (δηλαδή, μη παραστατικό) θέμα. Χωρίς να αλλάζει, επί της ουσίας, τον τρόπο εργασίας της, η Πασχάλη χρησιμοποιεί εδώ τις σχεδιαστικές της ικανότητες και ιδίως τη μαεστρία της στον χειρισμό της γραμμής, ως εκφραστικό μέσο, για να δημιουργήσει μια δυναμική σύνθεση κάθετων και οριζόντων αξόνων, τριγωνικών και καμπύλων θεμάτων που συμπλέκονται, συγκρούονται και συνδυάζονται δημιουργώντας, τελικά, μια δυναμική σύνθεση. Θέμα αφηγηματικό δεν υπάρχει, επιδίωξη όμως της χαράκτριας είναι να δώσει στον θεατή την αίσθηση της κίνησης, της ροής και εντέλει της ενέργειας της δημιουργίας.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
