Ο συγκεκριμένος πίνακας, που εικονίζει το εσωτερικό μιας ταβέρνας, είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Μίμη Βιτσώρη (1902-1945) και από τα σημαντικότερα της ελληνικής τέχνης του Μεσοπολέμου. Αποτυπώνεται εδώ με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο το τραύμα που άφησε στην ελληνική κοινωνία η Μικρασιατική Καταστροφή, με τη συσσώρευση προσφυγικών πληθυσμών στις μεγάλες πόλεις, ιδίως τα λιμάνια. Αποτυπώνεται, επίσης, η προλεταριοποίηση αυτών των προσφύγων, που εργάζονταν κατά κύριο λόγο στις βιομηχανίες. Θέμα του πίνακα είναι, τελικά, οι δυσκολίες και η σκληρή καθημερινότητα της εργατικής τάξης. Ο ζωγράφος δεν επιλέγει τυχαία την ταβέρνα ως «θέατρο» όλων αυτών των ζητημάτων. Στην ταβέρνα, τον κατεξοχήν χώρο της λαϊκής διασκέδασης (με πιοτό και τραγούδι) ήταν που γεννήθηκε εκείνην ακριβώς την περίοδο το ρεμπέτικο, ένα είδος μουσικής άμεσα συνυφασμένο με τους πρόσφυγες και την περιθωριοποίησή τους στα αστικά κέντρα, όπως η Αθήνα και ο Πειραιάς. Καταγόμενος από τη Θεσσαλονίκη, ο Βιτσώρης έζησε στην Ευρώπη από το 1920 έως το 1927, όπου πραγματοποίησε ελεύθερες καλλιτεχνικές σπουδές και ήρθε σε επαφή με τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Ήταν ιδρυτικό μέλος της πρωτοποριακής «Ομάδας Τέχνη 1930» και από τους βασικούς εκπροσώπους της εξπρεσιονιστικής ζωγραφικής στην Ελλάδα. Μάλιστα, στα τέλη της δεκαετίας του 1930 φιλοτέχνησε μια μεγάλη σειρά πινάκων με θέμα το λιμάνι του Πειραιά. Το έργο Στην ταβέρνα, μολονότι δεν εικονίζει κάποιο λιμάνι, εντάσσεται σαφώς στο ίδιο πνεύμα. Το σχέδιο, με τις έντονες παραμορφώσεις και την αντιρρεαλιστική απόδοση των μορφών, και τα βαριά, σκούρα καφέ και κεραμιδί χρώματα καλλιεργούν μια ζοφερή και μελαγχολική ατμόσφαιρα, που αναδεικνύει τη θλίψη, την παραίτηση, την απογοήτευση των λαϊκών ανθρώπων, που αναζητούν διέξοδο στο αλκοόλ.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
