Κατά τη δεκαετία του 1930 ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ως διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης και κριτικός τέχνης στην εφημερίδα Ελεύθερον Βήμα, κυριαρχούσε στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας με τον οξύ τεχνοκριτικό του λόγο, που μπορούσε να αναδείξει ή να χτυπήσει καλλιτέχνες. Ο Παπαντωνίου, ωστόσο, ερασιτέχνης ζωγράφος και ο ίδιος, διατηρούσε πάντοτε καλές σχέσεις με νέους ζωγράφους – ιδίως με εκείνους που εξέφραζαν ρεαλιστικές τάσεις με αναφορές στη γαλλική τέχνη. Η προσωπογραφία του Παπαντωνίου από τον Ζέπο –σε ξυλογραφία– είναι μια από τις γνωστότερες, σήμερα, απεικονίσεις του λογοτέχνη και κριτικού. Πρέπει δε, να φιλοτεχνήθηκε λίγο πριν τον αιφνίδιο θάνατό του. Αποδίδεται σε προφίλ, με το κεφάλι χαμηλωμένο και έκφραση που φανερώνει ότι είναι βυθισμένος στις σκέψεις του. Το σχέδιο είναι ρεαλιστικό, με έμφαση στη λεπτομέρεια και την ακρίβεια. Το πρόσωπο βγαίνει μέσα από το μαύρο φόντο και αποδίδεται με έναν συνδυασμό επάλληλων γραμμών (χαράξεων), που συλλαμβάνουν τον όγκο και τις ρυτίδες του προσώπου. Ο Εμμανουήλ Ζέπος (1905-1995) γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας. Ζωγράφος και χαράκτης έδωσε σημαντικό έργο τόσο στη δεκαετία του 1930, όταν έκανε τα πρώτα του βήματα, όσο και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Είχε σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών (απόφοιτος του 1926) και αργότερα έγινε ένας από τους πρώτους μαθητές του Κωνσταντίνου Παρθένη, ο οποίος τον επηρέασε έντονα. Στη χαρακτική ωστόσο, ήταν αυτοδίδακτος.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG