Πέρα από τις προσωπικές μας επιλογές υπάρχουν κάτι τυχαίες στιγμές
οι οποίες δεν καταγράφονται αμέσως, αλλά μας ορίζουν και σε
κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις μας χαρακτηρίζουν κιόλας.
Πόσες φορές ενώ ήσουν αφηρημένος και χάζευες τα "δικά" σου
έτυχε ν' ακούσεις
ένα τραγούδι με το Νταλάρα από το ανοιχτό ραδιόφωνο του διπλανού
διαμερίσματος ή από το κασσετόφωνο των απέναντι; Πόσο χρονών ήσουν την πρώτη φορά; Οι συνομήλικοί μου με το ζόρι συμπληρώναμε
τα τρία.
Τέσσερεις - πέντε ερμηνευτές υπάρχουν, οι οποίοι έχουν ανάγει αυτό
το "τυχαίο" σε γεγονός μόνιμου αιφνιδιασμού. Βέβαια, τώρα πια δεν
αιφνιδιαζόμαστε γιατί συνειδητά ή όχι παρακολουθούμε ολόκληρη την
κίνηση και μπορούμε ευκολότερα να προβλέψουμε την κατάληξή της.
Μια πέτρα που πέφτει στη λίμνη δημιουργεί δεκάδες κυκλικά κυματάκια. Αν βρίσκεσαι στην επιφάνεια του νερού, ένα απ' αυτά σίγουρα
θα σε πετύχει.
Στην Ελλάδα του '95 είναι αδύνατον να κρυφτείς από το ελληνικό τραγούδι,
ακόμη κι αν δεν το αγαπάς ιδιαίτερα. Οι "συλλήψεις" του, οι
ιδέες του, το πάθος του, μας παρακολουθούν, μας φωτογραφίζουν
και μας εξηγούν.
Το ελληνικό τραγούδι "χαφιεδίζει" τις στιγμές μας. Αν δε μας αγαπούσε
τόσο θα
μας "κάρφωνε" στον πρώτο τυχόντα. Ξέρει πολλά. Περισσότερα απ'
όσα παραδεχόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο Γιώργος Νταλάρας έχει τη στόφα του μεγάλου ερμηνευτή που
μεσολαβεί και σε συμφιλιώνει μ' αυτή τη "μεγάλη δύναμη" - το τραγούδι.
Μια διαρκής ταλάντευση που μέσα από το όνειρο, μας βοηθάει να
βρίσκουμε πάντα τις "σταθερές" μας.
1 JPEG
