Μπεζ μεταλλικό τηλέτυπο. Δεξιά, τροφοδοτικό διάτρητης ταινίας. Πάνω, μεταλλικό στήριγμα για το κείμενο που πληκτρολογείται και φωτεινή ένδειξη λειτουργίας (λαμπάκι) μπλε χρώματος. Πληκτρολόγιο με ελληνικά στοιχεία.Η κατασκευή του πρώτου τηλέτυπου Olivetti ξεκινά το 1936 , όταν Massimo Olivetti ( γιος του Camillo και ο μικρότερος αδερφός του Adrian ) και ο Joseph Beccio , τεχνικός διευθυντής , άρχισαν να εργάζονται σε μια μηχανή αυτού του τύπου κατόπιν αιτήματος του ιταλικού Πολεμικού Ναυτικού . Αν και είναι ένας επιχειρηματικός τομέας που δεν έχει ακόμη ερευνηθεί από την Olivetti , τα πρώτα δύο πρωτότυπα είναι έτοιμα το 1937 και το επόμενο έτος, στην έκθεση Μηχανικής στο Τορίνο, παρουσιάζει το Τ1, το πρώτο τηλέτυπο Olivetti , που παράγεται σε δύο εκδόσεις πομπού - δέκτη και μόνο δέκτη .
Τα πρώτα μοντέλα τυπώνουν τα μηνύματα σε λωρίδες χαρτιού τα οποία στη συνέχεια κόβονται για να κολληθούν σε φύλλα για να διευκολύνουν την ανάγνωση. Αργότερα εισάγονται νέα μοντέλα που επιτρέπουν την απευθείας απόδοση του κειμένου σε μια σελίδα χαρτιού. Η λειτουργία του πρώτου τηλέτυπου είναι αρκετά απλή: με το πάτημα ενός κουμπιού της μηχανής μεταδίδονται μέσω του τηλέγραφου ή τηλεφωνικών καλωδίων, τα ηλεκτρικά σήματα που φτάνουν σε ένα άλλο ίδιο μηχάνημα, που τοποθετείται στο άλλο άκρο του κυκλώματος, για τη λήψη και σύνταξη των μηνυμάτων. Οι μεταδιδόμενοι ηλεκτρικοί παλμοί, χάρη σε ένα μηχάνημα διάτρησης συνδεδεμένο με το μηχάνημα, μεταφέρονται σε διάτρητη ταινία, η οποία αντίστοιχα μπορεί να τοποθετηθεί σε ένα αυτόματο πομπό ο οποίος αναπαράγει τους αρχικούς παλμούς και επιτρέπει την αναμετάδοση σε πολλαπλούς προορισμούς.
Η κωδικοποίηση και οι χαρακτήρες αναγνώρισης βασίζονται σε διεθνή κώδικα, που αποτελείται από 32 συνδυασμοί θετικών και αρνητικών ηλεκτρικών παλμών. Κάθε χαρακτήρας αποδίδεται με μία ομάδα 5 παλμών, ο καθένας με διάρκεια 20 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Η λήψη κάθε κάθε ομάδας παλμών προκαλεί την αντίστοιχη κίνηση-καταγραφή στη συσκευή λήψης του μηνύματος, αποτυπώνοντας σε χαρτί την ακολουθία των κωδικών. Μετά τον πόλεμο η εξάπλωση των τηλέτυπων είναι ραγδαία σε στρατιωτικές, πολιτικές υπηρεσίες, αλλά και τράπεζες και επιχειρήσεις. ανταποκρινόμενη στη ζήτηση της αγοράς, το 1948, η Olivetti παρουσιάζει το δεύτερο μοντέλο τηλέτυπου, το Τ2 , μια βελτιωμένη εκδοχή του πρώτου, πιο αξιόπιστη, μικρότερη σε όγκο και ευκολότερη στη συντήρηση. Το νέο μηχάνημα είναι μικρότερο και ελαφρύτερο από τον προκάτοχό του (ζυγίζει σχεδόν το μισό) και αποτελείται από λιγότερα μέρη, επιταχύνοντας τις διαδικασίες συντήρησης, ενώ είναι ταχύτερο και κοστίζει φθηνότερα.
(EL)
Beige metal teleprinter. On the right, the feeder for the perforated tape. On top, a metal support for the text being typed and a bright blue light to indicate device in operation. The device is fitted with a keyboard with Greek letters. The construction of the Olivetti teleprinter started in 1936, when Massimo Olivetti ( son of Camillo and Adrian's younger brother) and Joseph Beccio, a technical manager, started to work on an engine of this type, to the request of the Italian Navy. Although it was a business field which hadn't been looked into by Olivetti, the first two prototypes were ready in 1937 and the following year, at the Mechanics exhibition in Torino, the first Olivetti T1 teleprinter was introduced, constructed in two versions: transmitter-receiver, and receiver only. The first models typed the messages on paper tapes, after which were cut and pasted on sheets of paper to facilitate reading. Later, new models were introduced that made possible the direct printing of the text on one page. The function of the first teleprinter was quite simple: with the press of a button, electrical signals are transmitted via the telegraph or telephone lines and reach another same machine situated at the other end of the circuit for receiving and composing the messages. The transmitted electrical pulses, owing to a perforation device connected to the machine, were transferred onto a perforated tape, which respectively could be placed on an automatic transmitter recreating the original pulses, allowing for the transmission to multiple destinations. The codification and character recognition were based on an international code which consisted of a combination of 32 positive and negative electric pulses. Every character was rendered by a group of five pulses, each with the duration of 20 thousandth of a second. The reception of every group of pulses triggered the respective motion-recording on the message recording device, capturing on paper the code sequence. After the war, the spread of the teleprinters in the military, political services, but also banks and businesses, was rapid. Owing to market demand, in 1948, Olivetti introduced the second teleprinter model T2, an improved version of the first which was smaller in size and easier in the maintenance. The new machine was smaller, faster and lighter than its predecessor (with almost half its weight), consisted of fewer parts, accelerated the maintenance process, and cost less.
(EN)
Μουσείο Τηλεπικοινωνιών Ομίλου ΟΤΕ
