Αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τον άνθρωπο, η ποίηση εμπλέκεται με τη χρονικότητα της ύπαρξής του. Το δοκίμιο αναφέρεται στη συμμετοχή και στη θέση που κατέχει το στοιχείο χρόνος στην όλη ποιητική διαδικασία τόσο στο στάδιο της δημιουργίας όσο και σε εκείνο της απόλαυσης. Ιδιαίτερα αναλύεται το χρονικό στίγμα αναφοράς της ποίησης μέσα στις χρονικές κατηγορίες, και υπογραμμίζεται η α-χρονικόττα και η καιρικότητα της ποιητικής πράξης. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται της «τεχνικής» του ατελείωτου, (γνωστή ως «non finito») η οποία εκμεταλλεύεται και στην ποίηση, όπως συμβαίνει και με άλλες μορφές της Τέχνης, την αισθητική επίδραση του χρόνου στην όχθη της απόλαυσης. Εξετάζονται ακόμα τα χρονικά χαρακτηριστικά που εμφανίζουν τα τρία ποιητικά γένη: το έπος, ο λυρικός λόγος και το δράμα και τέλος, αναλύεται ο θεμελιακός ρόλος του ρυθμού στην ποίηση και η «εισβολή» της ιδιαίτερης χρονικής του διάστασης, στο «κοινό χρόνο» από την συνδυασμένη διαφορετικότητα των οποίων, προκύπτουν τα θεμελιακά γνωρίσματα της ποίησης, αλλά και κάθε Τέχνης: η ελευθερία και η αρμονία.
(EL)
1 PDF
