Πολύ απέχει της πραγματικότητος η αντίληψη κατά την οποίαν η τραγωδία είναι απλή ερμηνεία του μύθου θεωρούμενου ως προς την πολυσθένειάν του ή έστω κι ως προς την αμφισημίαν του. Έργο τέχνης με σπουδαιότητα, η τραγωδία είναι μύθος καθ΄ εαυτήν, προβαλλόμενος, πραγματοποιούμενος και επιβαλλόμενος δίκην δομής καθοριστικής και παγιούσης, επι των συνειδήσεων των ανθρώπων προσώπων κι ομάδων. Συλλαμβάνοντάς την, ο τραγικός ποιητής συμπυκνώνει περιληπτικώς την ανθρωπότητα κατά την μυθοποιητικήν της λειτουργία. Ωστόσο, δημιουργός ο ίδιος, συχνά χωρεί σ΄ υπερβάσεις: εμπνέεται ολιγώτερον από ένα παρελθόν συνηρημένον σε μιάν επικήν αναφοράν παρά από ένα μέλλον στο οποίον προσφέρει εξ αρχής ένα πρότυπο για δομή συμπεριφοράς. Δημιουργία που θέλει να είναι παραδειγματική, και που συχνά καταφέρνει να είναι, η τραγωδία, μύθος η ίδια, παραμένει ένα επέκεινα ως πρός τον μύθον τον οποίον επεκτείνει: μια εικόνα του μύθου εκείνου, βέβαια, αλλά που πολλαπλασιαζόμενη, μεγεθυνόμενη επ΄ άπειρον και, προπάντων, έχουσα αξίαν καθ΄ εαυτήν, τον καταπολεμεί προκειμένου, τελικώς, να τον περιθωριοποιήσει με το να τον υποκαταστήσει.
Academy of Athens
