Η Λέλα Πασχάλη (1914-1977) γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε ζωγραφική κοντά στον Κωνσταντίνο Παρθένη στην ΑΣΚΤ (1934-1938) και ιδιωτικά χαρακτική με τον Tavy Notton, που έζησε στην Ελλάδα από το 1937 έως το 1947. Το 1946 η Πασχάλη έφυγε για το Παρίσι, προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές της στη χαρακτική, φοιτώντας για μία τριετία (1946-1949) στην Ecole des Beaux Arts του Παρισιού με καθηγητές κυρίως τους Paul Lemagny και Δημήτρη Γαλάνη. Η χαρακτική της δημιουργία κινήθηκε κατά κύριο λόγο σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο, με έμφαση στο ακριβές σχέδιο αλλά και με σαφείς εξπρεσιονιστικές αναφορές. Ωστόσο, στα τελευταία της έργα, η χαράκτρια εγκατέλειψε τη ρεαλιστική γραφή και την αναπαράσταση, για να στραφεί σε πιο αφαιρετικές και τελικά εντελώς αφηρημένες συνθέσεις. Στη συγκεκριμένη χαλκογραφία εικονίζεται ένα τοπίο: δεξιά διακρίνονται το έδαφος με τα ψηλά χόρτα, στο μέσον κάποιες κάθετες κατασκευές (μάλλον μεταλλικές κολώνες ηλεκτρισμού ή τηλεφωνίας), ενώ στο βάθος ανοίγεται το τοπίο και ο ουρανός. Παρ’ ότι κάποια παραστατικά στοιχεία παραμένουν εμφανή, δίνοντας στοιχεία όπως ο τρισδιάστατος χώρος και η προοπτική, η σύνθεση δεν θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στον χαρακτηρισμό «ρεαλιστική». Ζητούμενο εδώ αναδεικνύεται περισσότερο η ποιητική απόδοση του τοπίου και η μετατροπή του σε μια σύνθεση με τη δική της δυναμική ανάπτυξη, με κύριο εκφραστικό μέσο τη γραμμή: σε κάθετες, σε καμπύλες, σε πυκνώματα παράλληλων γραμμών. Με αυτόν τον τρόπο, η Πασχάλη κατορθώνει ήδη από τη δεκαετία του 1960, να δώσει στη χαρακτική της παραγωγή σαφή πρωτοποριακό χαρακτήρα.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
