Το δέντρο της ελιάς αποτέλεσε ένα από τα αγαπημένα θέματα των Ελλήνων καλλιτεχνών που ασχολήθηκαν με την τοπιογραφία, ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα. Όμως, ο ιδιότυπος, πλούσιος σε κοιλότητες και σε ρυτίδες κορμός του ελαιόδεντρου γοήτευσε πρωτίστως τους χαράκτες. Και αυτό διότι στη χαρακτική το σχέδιο αποκτά ιδιαίτερη σημασία και οι ποιότητες του κορμού μπορούν να αναδειχθούν με μεγαλύτερη δύναμη. Ο Άγγελος Θεοδωρόπουλος (1883-1965) απεικόνισε τοπία με ελιές ήδη από τη δεκαετία του 1930, όμως ο κορμός του συγκεκριμένου δέντρου σαν αυτόνομο θέμα τον απασχόλησε από τη δεκαετία του 1940 και ιδίως μετά τον Πόλεμο. Στο χαρακτικό εικονίζεται όχι μία ελιά αλλά δύο μικρότερες, που έχουν φυτρώσει δίπλα-δίπλα. Ο κορμός στα αριστερά μοιάζει ήδη από τη ρίζα του σχεδόν να μοιράζεται σε δύο μεγάλα κλαδιά που αναπτύσσονται σχεδόν κάθετα. Το πάνω μέρος των δέντρων κυριαρχείται από το φύλλωμα, που όμως δεν είναι ιδιαίτερα πυκνό και συνάδει με την ηλικία των δενδρυλλίων. Η τεχνική που έχει επιλέξει ο χαράκτης, η γραμμική οξυγραφία, του επιτρέπει να δώσει έμφαση στο σχέδιο και μάλιστα στη λεπτομέρεια. Οι κορμοί αποδίδονται με ένα πλέγμα λεπτών χαράξεων – όσο το πλέγμα πυκνώνει, τόσο η επιφάνεια γίνεται πιο σκοτεινή. Το φως και η σκιά, δηλαδή, διαδραματίζουν εξέχοντα ρόλο, όπως και σε ένα ασπρόμαυρο σχέδιο. Με ιδιαίτερη προσοχή έχει αποδώσει ο καλλιτέχνης το έδαφος αλλά και τον ελαιώνα στο βάθος, φροντίζοντας όμως να απαλύνει την ένταση των τόνων για να δώσει την αίσθηση της ατμοσφαιρικής προοπτικής. Ο Άγγελος Θεοδωρόπουλος (1883-1965) σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών (απόφοιτος του 1914), ενώ τα πρώτα του χαρακτικά πιθανότατα φιλοτέχνησε περί το 1918. Ήταν ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες του Μεσοπολέμου, που συνέβαλε καθοριστικά στην άνθηση της χαρακτικής εντός συνόρων. Μετά τον Πόλεμο, στράφηκε κυρίως στη χαλκογραφία.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
