Ο Άγγελος Θεοδωρόπουλος (1883-1965) πειραματίστηκε με την τεχνική της οξυγραφίας μαλακού βερνικιού περί τα μέσα της δεκαετίας του 1930, σε μια περίοδο δηλαδή που εξακολουθούσε να ασχολείται εξίσου με τη ζωγραφική και τη χαρακτική. Η συγκεκριμένη τεχνική δίνει τυπώματα που θυμίζουν σχέδια με παστέλ, χαρακτηρίζεται δηλαδή από τη ζωγραφικότητά της και φανερώνει πόσο καλός σχεδιαστής και ζωγράφος ήταν ο Θεοδωρόπουλος, ο οποίος σήμερα είναι γνωστός κυρίως σαν χαράκτης και συγκαταλέγεται μεταξύ των σημαντικότερων εκπροσώπων της χαρακτικής στην Ελλάδα κατά τον Μεσοπόλεμο. Το έργο με τίτλο Σπίτια δεν είναι από τα πιο γνωστά έργα του. Αναφέρεται ως Νάξος, αλλά θυμίζει αρκετά κάποια σπίτια από τη Δημητσάνα που είχε φιλοτεχνήσει ο καλλιτέχνης περί το 1933. Με δεδομένο ότι οι λιγοστές οξυγραφίες του μαλακού βερνικιού έγιναν λίγα χρόνια αργότερα, δεν αποκλείεται πράγματι εδώ να πρόκειται για κάποιο τοπίο τα Πελοποννήσου και όχι των Κυκλάδων. Σε αυτή την υπόθεση συνηγορεί και η αρχιτεκτονική μορφή των κτισμάτων, που διόλου δεν θυμίζει τα κυκλαδίτικα σπίτια, ακόμη και των ορεινών χωριών. Με τις κεραμοσκεπές τους, τις καμινάδες τους και τα μικρά ανοίγματα, μπροστά από έναν μάλλον χωμάτινο δρόμο, τα ταπεινά χωριατόσπιτα αποκτούν μια γοητευτική διάσταση, χωρίς όμως να διαγράφεται η αίσθηση της δύσκολης και φτωχικής διαβίωσης των αγροτοποιμενικών πληθυσμών της ελληνικής επαρχίας. Το σχέδιο είναι απλό, καθαρό, ενώ οι απαλοί τόνοι του καφεκόκκινου σε διάφορους τόνους, προσδίδουν μια ποικιλία ιδιαίτερη, που δεν συναντάται συχνά στη χαρακτική του Θεοδωρόπουλου αλλά είναι συνήθης στη ζωγραφική δημιουργία του.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
