Η νεκρή φύση με μουσικά όργανα (ως αλληγορία της ακοής) υπήρξε ένα από τα δημοφιλέστερα θέματα στην ιστορία της τέχνης κατά την περίοδο του Μπαρόκ και ιδίως στην ολλανδική τέχνη. Αργότερα, την εποχή του μοντερνισμού, καλλιτέχνες όπως ο Σεζάν και οι κυβιστές χρησιμοποίησαν όργανα όπως το βιολί ή η κιθάρα ως «οπτικά κλειδιά» στις πρωτοποριακές συνθέσεις τους. Ο Τάσσος (Αλεβίζος, 1914-1985), που γεννήθηκε στη Λευκοχώρα Μεσσηνίας αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε χαρακτική κοντά στον Γιάννη Κεφαλληνό, στην ΑΣΚΤ, γνώριζε πολύ καλά όλους αυτούς τους προβληματισμούς. Και χρησιμοποίησε στο έργο του τη νεκρή φύση με ανάλογο πνεύμα. Σε αυτή τη σύνθεση, μία από τις ελάχιστες λιθογραφίες του που χρονολογείται στην όψιμη περίοδο της δημιουργίας του, εικονίζεται μια σειρά από μουσικά όργανα: αριστερά το λαούτο, στο μέσον η ποντιακή λύρα (ή κεμεντζές), δεξιά η κρητική λύρα και το τουμπερλέκι. Πίσω διακρίνεται μια άρπα. Η παράσταση έχει τίτλο Άσμα ασμάτων και αναφέρεται στο ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, που είναι –πιθανότατα– μια ανθολογία γαμήλιων τραγουδιών και έχουν ως θέμα τον έρωτα και τη συζυγική αγάπη. Ωστόσο, ο Τάσσος, που φιλοτεχνήσει την εικονογράφηση για την έκδοση του βιβλίου σε μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη το 1965, εδώ εστιάζει περισσότερο στην ιδέα της μουσικής ή βλέπει απλώς τον έρωτα να εκφράζεται μέσα από το λαϊκό τραγούδι. Οι καθαρές και αναγνωρίσιμες φόρμες των λαϊκών μουσικών οργάνων αποδίδονται με σχεδιαστική δεινότητα που συνάδει όμως με το λαϊκότροπο και επηρεασμένο από τη βυζαντινή ζωγραφική ύφος του Τάσσου.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
