Ο Κερκυραίος Νικόλαος Βεντούρας (1899-1990) απεικονίζει εδώ μια από τις γνωστότερες εκκλησίες της πόλης: την Παναγία της Καρμήλου, που είναι γνωστή ως Υπεραγία Θεοτόκος η Τένεδος και βρίσκεται κοντά στον προμαχώνα Σαραντάρη, κάτω από το νέο βενετικό φρούριο. Η εκκλησία ξεκίνησε να χτίζεται το 1663 για να στεγάσει το ιεροσπουδαστήριο των καθολικών και ονομάστηκε έτσι λόγων των φραγκισκανών μοναχών που εγκατέλειψαν την Τένεδο το 1455, όταν κατέλαβαν το νησί οι Οθωμανοί, φέρνοντας μαζί τους μια εικόνα της Παναγίας. Ο χαράκτης απεικονίζει το πίσω τμήμα της εκκλησίας, έτσι όπως φαίνεται μέσα από τα στενά καντούνια. Στο πρώτο επίπεδο διακρίνονται ένα κάρο, ζώα και περαστικοί, ενώ πιο πίσω ένα αυτοκίνητο, δείγμα της προόδου που έκανε την εμφάνισή του στον ιστορικό αστικό ιστό της πόλης. Σπίτια ορθώνονται δεξιά και αριστερά της σκηνής, βουτηγμένα στη σκιά και λειτουργώντας ως πλαίσιο μέσα από το οποίο αναδύεται ο επιβλητικός μπαρόκ τρούλος και το ψηλό καμπαναριό της καθολικής εκκλησίας, συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον του θεατή. Μολαταύτα, ο Βεντούρας δίνει σημασία σε όλο τον χώρο, τον οποίο αποδίδει σύμφωνα με τις αντιλήψεις του κυβοφουτουρισμού μάλλον, παρά απλώς του κυβισμού: η παράδοξη προοπτική, η αντιπαράθεση καμπύλων και κάθετων σχημάτων, η αίσθηση τελικά πως όλη η σύνθεση «χορεύει» μέσα σε ένα παιχνίδι που προϋποθέτει τον δραστικό ρόλο του φωτός. Ο αυτοδίδακτος χαράκτης Βεντούρας, ασχολήθηκε με τη χαρακτική από το 1932. Σύντομα άρχισε να επηρεάζεται από τα διδάγματα του μοντερνισμού και ιδίως από τον κυβισμό και τον εξπρεσιονισμό, για να καταλήξει κατά τη δεκαετία του 1960 στην αφηρημένη τέχνη. Η συγκεκριμένη παράσταση, που βρίσκεται στην αρχή αυτής της σταδιακής υφολογικής ωρίμανσης, έγινε με την τεχνική της λιθογραφίας το 1948 και εκτέθηκε το 1952 στην Πανελλήνια Έκθεση, στο Ζάππειο Μέγαρο. Μάλιστα, φαίνεται πως δεν ήταν η μόνη σύνθεση που έκανε ο Βεντούρας με θέμα το ναό. Το 1954 φιλοτέχνησε μία παραλλαγή της με την τεχνική της χαλκογραφίας.
(EL)
City/village/populated place
.png){kind=logo}
1 JPEG
