Μετά το 1960, η ζωγραφική της Κούλας Μπεκιάρη (1905-1992) έγινε ολοένα και πιο αφαιρετική στη διατύπωση των μορφών, πιο εξπρεσιονιστική στο πλάσιμο των όγκων και στη χρήση του χρώματος, πιο συμβολική-μεταφυσική στα θέματα που πραγματευόταν και στην απόδοση του φωτός. Εκείνη την περίοδο, άλλωστε, πληθαίνουν οι πίνακές της με θρησκευτικές παραστάσεις, που παραπέμπουν στο έργο του Γάλλου συμβολιστή Odilon Redon. Η ζωγράφος, που γεννήθηκε στην Αθήνα, πήρε τα πρώτα της μαθήματα κοντά στη γλύπτρια μητέρα της, Άννα, και κατόπιν με τον Θεόφραστο Τριανταφυλλίδη και τον Γιώργο Βελισσαρίδη (στη χαρακτική). Εδώ εικονίζει με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο την παράσταση του Ευαγγελισμού. Η σημαντική αυτή γιορτή της χριστιανοσύνης, η στιγμή που άγγελος Κυρίου αποκαλύπτει στη Μαρία το θέλημα του Κυρίου να φέρει στον κόσμο τον Υιό Του, είχε απασχολήσει τους καλλιτέχνες ήδη από τα παλαιοχριστιανικά χρόνια. Η Μπεκιάρη τολμά να δουλέψει ένα σημαντικό χριστιανικό θέμα, όμως το προσεγγίζει μέσα από τα διδάγματα της τέχνης του 20ού αιώνα και με το δικό της, προσωπικό ύφος. Η Παναγία διακρίνεται καθιστή στο δεξιό τμήμα της σύνθεσης. Είναι η μορφή που αποδίδεται σαφέστερα από όλες τις υπόλοιπες. Απέναντί της, μια φασματική φιγούρα, μάλλον γυμνή, με κόκκινα φτερά, είναι προφανώς ο αρχάγγελος Γαβριήλ. Πάνω πάνω από το κεφάλι της νεαρής γυναίκας διακρίνονται δύο πουλιά, άλλα δύο φαίνονται να πεταρίζουν μπροστά στα πόδια της, ενώ ο γύρω της χώρος δεν έχει υπόσταση, αποτελείται μόνο από γρήγορες, κοφτές πινελιές καθαρού χρώματος. Η παράσταση αποκτά έναν οραματικό χαρακτήρα που απομακρύνεται από τη ρεαλιστική περιγραφή, συνάδει όμως με το μυστηριακό περιεχόμενο της σκηνής. Το έργο είχε εκτεθεί στην Πανελλήνια Έκθεση του 1960.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
