Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης πρωτοδημοσίευσε το διήγημα «Το βιο της κυράς Κερκύρας» τον Νοέμβριο του 1898 στο περιοδικό Τέχνη που εξέδιδε ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος. Το διήγημα αναφερόταν σε λαϊκές δοξασίες και μύθους που σχετίζονταν με την αγία Κερκύρα, ο τάφος της οποίας κατά την παράδοση βρισκόταν κάτω από τη βασιλική της Παλαιόπολης, στο νοτιοανατολικό άκρο της σύγχρονης Κέρκυρας. Μεταξύ 1918-1919 ο κερκυραϊκής καταγωγής χαράκτης και ζωγράφος Μάρκος Ζαβιτζιάνος φιλοτέχνησε ορισμένα χαρακτικά που σχετίζονταν με το συγκεκριμένο αφήγημα, για μια έκδοση διηγημάτων του Θεοτόκη που δεν τυπώθηκε. Όπως και τα χαρακτικά που φιλοτέχνησε για το βιβλίο του Πέτρου Βλαστού Στον ήσκιο τη συκιάς (που επίσης δεν πραγματοποιήθηκε), οι εικόνες από «Το βιο της κυράς Κερκύρας» απομακρύνονται από το μέχρι τότε ρεαλιστικό ύφος του Ζαβιτζιάνου, αντλώντας επιρροές από τον συμβολισμό και με αναφορές στο διεθνές κίνημα της Art Nouveau. Στην παράσταση Τα φαντάσματα (γνωστή επίσης και με τον τίτλο Η εμφάνιση των φαντασμάτων) εικονίζεται στα αριστερά ένας έντρομος ιερέας, ενώ μπροστά του αιωρούνται τρεις λευκές, τρομακτικές και αποστεωμένες μορφές, τρία πνεύματα. Τα φαντάσματα δημιουργούν με τις ιπτάμενες σκιές τους ένα μεγάλο οφιόσχημο, καμπύλο σχήμα. Τα γκροτέσκα κρανία τους όπως η στάση και η έκφραση του παπά, παραπέμπουν στον εξπρεσιονισμό (και την εργασία του James Ensor), κυρίως όμως στοχεύουν να προκαλέσουν τρόμο στον θεατή. Το σχέδιο είναι απλό, οι γραμμές νευρικές, ενώ η εικόνα δομείται πάνω στην αντίθεση φωτός-σκιάς: με τα πνεύματα να αποτελούν τη μόνη φωτεινή περιοχή της σκηνής, που λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό μιας εκκλησίας κατά τη διάρκεια της νύχτας.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
