Η ζωγραφική επιφάνεια είναι καλυμμένη με πηχτό, γκρίζο χρώμα, το οποίο απλώνεται με βίαιο τρόπο πάνω στον καμβά. Σε ορισμένες μόνο περιοχές μπορεί το βλέμμα να διακρίνει ίχνη από άλλα χρώματα: κίτρινα, γαλάζια, λευκά. Σε αυτή την αδρή γκρίζα πάστα, που θυμίζει περισσότερο τσιμέντο παρά ζωγραφική, με γρήγορες πινελιές ο ζωγράφος ξύνει το χρώμα σχεδιάζοντας μια ανθρώπινη μορφή που μοιάζει να χορεύει ή να αιωρείται μέσα σε αυτόν τον ασφυκτικό, σκοτεινό χώρο. Το έργο του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου (1939-2023) ανήκει σε μια σειρά μονόχρωμων πινάκων (γκρίζων πράσινων, μπλε) όπου ξεχωρίζει μια φασματική φιγούρα σε κίνηση. Οι συγκεκριμένοι πίνακες χρονολογούνται στο β΄ μισό της δεκαετίας του 1980 και σηματοδοτούν το πέρασμα του ζωγράφου στην ύστερη φάση δημιουργίας του, όταν αφαιρεί κάθε ένδειξη του πραγματικού χώρου από τις συνθέσεις του. Ο καλλιτέχνης αποφοίτησε από την ΑΣΚΤ το 1965 και μεταξύ 1969-1974 έζησε στη Λοζάνη και το Παρίσι. Την ίδια περίοδο επισκέφτηκε τις ΗΠΑ χάρη σε υποτροφία ου ιδρύματος Φορντ. Έκτοτε έζησε στην Ελλάδα – και από το 1988 ήταν καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Υπήρξε ακραιφνής εξπρεσιονιστής και πρωταγωνιστική φυσιογνωμία στο πλαίσιο του νεοεξπρεσιονισμού στην Ελλάδα, ενός κινήματος που έκανε διεθνώς την εμφάνισή του ήδη από τη δεκαετία του 1970. Αντίστοιχα, η ανθρώπινη μορφή αποτέλεσε το μόνο, ουσιαστικά, θέμα της ζωγραφικής του, με αφετηρία τη μορφή του μοτοσικλετιστή. Στους πίνακές του, οι μορφές απεικονίζονται συνηθέστερα μόνες. Δημιουργούν, όμως, μια διαδραστική σχέση με τον γύρω τους, αφηρημένο ζωγραφικό χώρο, ζουν κινούνται και αντιδρούν μέσα σε αυτόν. Εξίσου σημαντικός είναι για τον ζωγράφο και ο χειρισμός της χρωματικής ύλης πάνω στη ζωγραφική επιφάνεια. Εκεί μεταφέρεται όλη η συναισθηματική ένταση της χειρονομίας του, μια δυναμική ενέργεια αλληλεπίδρασης του καλλιτέχνη με το υλικό του.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
