Στη συγκεκριμένη σύνθεση του Νίκου Σταυρουλάκη (1929-2017), εικονίζεται μία από τις πιο σημαντικές σκηνές του Χριστολογικού κύκλου, που ανοίγει μαζί με την Βαϊοφόρο τον μικρότερο κύκλο των Παθών: η έγερση του Λαζάρου. Ο Χριστός, σύμφωνα με την ευαγγελική παράδοση, έφτασε στη Βηθανία της Ιουδαία τέσσερις μέρες μετά τον θάνατο του Λαζάρου. Και μπροστά από τον τάφο του φίλου του, παρά τις αντιδράσεις των αδελφών του νεκρού, ο Ιησούς «φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασε· Λάζαρε, δεῦρο ἔξω», σύμφωνα με το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Αυτή τη στιγμή επέλεξε να απεικονίσει εδώ ο χαράκτης, βασισμένος στην ορθόδοξη εικονογραφία, την οποία ωστόσο απλοποιεί αρκετά: αριστερά εικονίζεται ο σαβανωμένος Λάζαρος μέσα στο λίθινο μνήμα. Η μορφή του είναι αυτή ενός ανθρώπου σε αποσύνθεση – το πρόσωπό αποδίδεται σαν σκελετός. Μπροστά από τον νεκρό, κουλουριασμένη, είναι η αδελφή του η Μάρθα. Ο Χριστός στο μέσον της εικόνας, με τα χέρια υψωμένα εικονίζεται τη στιγμή που καλεί τον νεκρό να αναστηθεί, ενώ πίσω του οι μαθητές έντρομοι καλύπτουν με τους χιτώνες τους τα πρόσωπά τους για να αποφύγουν τη μυρωδιά του σώματος που είναι ήδη σε σήψη. Με αδρές γραμμές αποδίδεται ο χώρος και το έδαφος όπως και οι εξπρεσιονιστικές μορφές, με τα μεγάλα μάτια και τις άγριες εκφράσεις. Οι εικονογραφικές αναφορές του Σταματάκη πάντως, θα πρέπει να αναζητηθούν τη γερμανική μεσοπολεμική χαρακτική όπως επίσης και στη δυτική μεσαιωνική τέχνη. Ο ελληνο-εβραίος χαράκτης γεννήθηκε στο Fond du Lac του Winsconsin, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Notre Dame της πολιτείας Indiana, όπου ειδικεύτηκε στην Ισλαμική και Μεσανατολική Τέχνη και Αρχιτεκτονική. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1958, όπου εργάστηκε ως ζωγράφος και χαράκτης, ενώ το 1969 πήγε στο Ισραήλ, όπου έλαβε το εβραϊκό όνομα Daniel Hannan. Εργάστηκε ως καθηγητής βυζαντινής τέχνης και αρχιτεκτονικής, στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ. Το 1975 επέστρεψε στην Αθήνα και συνέβαλε καθοριστικά στην ίδρυση του Εβραϊκού Μουσείου της Ελλάδας.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
