Η δυτική Ρόδος, όπου δεσπόζει ο επιβλητικός όγκος του Αττάβυρου, αποτέλεσε το σημείο εκείνο του νησιού που γοήτευσε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τον Βάλια Σεμερτζίδη (1911-1983). Τα άγρια βουνά του, οι απότομες πλαγιές, οι αυστηροί, γυμνοί βράχοι όπου ο ζωγράφος μπορούσε να δει και να αναδείξει τους αφηρημένους, γεωμετρικούς όγκους, αποτέλεσαν δομικά στοιχεία των συνθέσεών του. Ο Σεμερτζίδης επισκέφτηκε τη Ρόδο πρώτη φορά το 1963 και εντυπωσιάστηκε από το τοπίο. Μέχρι και το 1978 μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ Αθήνας και Ρόδου, περνώντας ωστόσο το μεγαλύτερο διάστημα του έτους στο νησί των Δωδεκανήσων. Εκεί βίωσε, κατά τα λεγόμενά του το 1976, μια δεύτερη άνοιξη: «το χαρακτηριστικό των τελευταίων μου έργων είναι μία σχεδόν χαρούμενη κλίμακα χρωμάτων. Η ανοιξιάτικη αυτή δουλειά είναι περισσότερο ζωγραφική άνοιξη». Η χρωματική άνοιξη είναι εμφανής και στη συγκεκριμένη παράσταση όπου εικονίζεται ένα Βουνό στη δυτική Ρόδο. Ένας μονοκόμματος πυραμιδοειδής όγκος φύεται από το επίπεδο έδαφος και φτάνει ψηλά στον ουρανό. Καθώς δε, η κορυφή του φτάνει στα όρια σχεδόν της παράστασης συμπιέζοντας τη ζώνη του ουρανού, αναδεικνύεται στον αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή της εικόνας. Το σχέδιο είναι απλό, με έμφαση να δίνεται στους γεωμετρικούς όγκους των βράχων, ενώ χρωματικά το σύνολο είναι μάλλον αντιρεαλιστικό. Ο κόκκινος ουρανός στο βάθος επιστέφει το βουνό σαν μια εντυπωσιακή άλω δημιουργεί ένα μεταφυσικό πλαίσιο – έναν φωτισμό που βγαίνει έξω από το φυσικό πλαίσιο.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
