Ο Άγγελος Θεοδωρόπουλος (1883-1965), που σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών (απόφοιτος του 1914), φιλοτέχνησε τα πρώτα του χαρακτικά περί το 1918. Με επιρροές από τον Δημήτρη Γαλάνη, τον Αντρέ Ντεραίν αλλά και τον Πωλ Σεζάν, διαμόρφωσε ένα προσωπικό ύφος που τον ανέδειξε σε έναν από τους πιο σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες του Μεσοπολέμου, που συνέβαλε καθοριστικά στην ανανέωση της ελληνικής τέχνης και ειδικά στην άνθηση της χαρακτικής. Στο συγκεκριμένο έργο αποδίδει μια καθιστή γυναίκα, να στηρίζει το σώμα της στην πλάτη μιας απλής, ξύλινης καρέκλας. Το σχέδιο του χαρακτικού χαρακτηρίζεται από τα χοντρά περιγράμματα, το απλό σχέδιο, το μαλακό πλάσιμο των όγκων και τις μεγάλες αντιθέσεις μεταξύ φωτός-σκιάς, θυμίζοντας περισσότερο σχέδιο με παστέλ. Αυτή η αίσθηση είναι αποτέλεσμα του πειραματισμού του Θεοδωρόπουλου κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1930 με την τεχνική της οξυγραφίας μαλακού βερνικιού, που δίνει περισσότερο ζωγραφικό αποτέλεσμα. Αυτή η πρώιμη χρονολόγηση των έργων (παρ’ ότι έχει προταθεί και η χρονολόγηση των λιγοστών οξυγραφιών μαλακού βερνικιού του καλλιτέχνη περίπου δέκα χρόνια αργότερα) συνάδει άλλωστε με τη ζωγραφική παραγωγή του από εκείνην ακριβώς την περίοδο.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
