Στη συγκεκριμένη σύνθεση εικονίζεται ένα τοπίο τη στιγμή του ηλιοβασιλέματος. Στα αριστερά και στα δεξιά διακρίνονται κάποιοι χαμηλοί όγκοι που καταλήγουν στη θάλασσα(;), όμως στο βάθος ξεχωρίζουν τα σχήματα μερικών δέντρων. Η εικόνα πλάθεται με γρήγορες και πλατιές πινελιές, που δουλεύουν το χρώμα με ανάγλυφο, εξπρεσιονιστικό τρόπο, που φανερώνει μια εκρηκτική ένταση σε ολόκληρη τη ζωγραφική επιφάνεια. Το τοπίο αποδίδεται με τρόπο αντιρεαλιστικό και σαφώς εξπρεσιονιστικό – ο χώρος είναι ασαφής και το βάρος πέφτει πρωτίστως στο χρώμα. Κατ’ ουσίαν, το θέμα του πίνακα είναι η σύγκρουση του κόκκινου, που κυριαρχεί στο κέντρο της εικόνας, με τα πράσινα-καφέ που κατακλύζουν τη ζωγραφική επιφάνεια περιμετρικά. Ο Εμμανουήλ Ζέπος (1905-1995), ζωγράφος και χαράκτης με σημαντικό έργο κατά τον Μεσοπόλεμο και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών και υπήρξε ένας από τους πρώτους μαθητές του Κωνσταντίνου Παρθένη. Το τοπίο αυτό θα πρέπει να χρονολογηθεί στην όψιμη περίοδο της δημιουργίας του, ίσως περί το 1970.
(EL)