Σύμφωνα με τον τίτλο, στη συγκεκριμένη χαλκογραφία εικονίζονται καράβια. Πιθανόν τα καράβια αυτά να βρίσκονται σε κάποιο λιμάνι, όπως ο Πειραιάς, εάν ο μεγάλος μαύρος και διαγώνιος άξονας αποτελεί την αφαιρετική καταγραφή ενός γερανού. Το σχέδιο είναι τελείως αφαιρετικό – ορίζει όγκους αλλά δεν τους περιγράφει. Το ίδιο ισχύει και για το χρώμα. Κόκκινα και κίτρινα γεωμετρικά σχήματα, ακαθόριστα και τοποθετημένα με τρόπο που μοιάζει τυχαίος μέσα στην εικόνα, φαίνεται πως αποτελούν τα πολύχρωμα κήτη των μεγάλων πλοίων, ενώ η γαλαζοπράσινη ταινία περίπου στο μέσον της εικόνας δηλώνει την επιφάνεια της θάλασσας. Είναι προφανές πως τον καλλιτέχνη δεν ενδιαφέρει διόλου να περιγράψει αυτό που βλέπει, αλλά να ορίσει τον ζωγραφικό του χώρο με αμιγώς πλαστικά στοιχεία: τη χρήση της γραμμής ως αυτόνομης, εκφραστικής χειρονομίας και του χρώματος ως ανεξάρτητου στοιχείου που λειτουργεί περισσότερο ανακαλώντας συναισθήματα παρά περιγράφοντας χρωματικά κάποιο πράγμα. Υπό αυτή την έννοια, γίνεται κατανοητό πως ο Νικόλαος Βεντούρας (1899-1990) στο συγκεκριμένο χαρακτικό του κινείται μέσα στο πλαίσιο της πρωτοποριακής μεταπολεμικής τέχνης που, κατά τις δεκαετίες του 1950 κι του 1960, εκφράστηκε διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα αφενός μέσω της αφαίρεσης και αφετέρου μέσω του εξπρεσιονισμού. Και αναδεικνύεται με αυτή του την υφολογική επιλογή, σε έναν από τους πιο πρωτοποριακούς Έλληνες χαράκτες των μεταπολεμικών χρόνων. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα, όπου και πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του. Όταν ήταν νέος, έκανε μαθήματα υδατογραφίας με τον Άγγελο Γιαλλινά, αλλά ασχολήθηκε ουσιαστικά με τη χαρακτική, στην οποία ήταν αυτοδίδακτος. Τον απασχόλησαν δύο θεματικές: 1) η Κέρκυρα (η πόλη και το τοπίο της) και 2) το λιμάνι και τα πλεούμενα. Επηρεάστηκε από τα διδάγματα του μοντερνισμού, ιδίως τον κυβισμό και τον εξπρεσιονισμό, και κατά τη δεκαετία του 1960 στράφηκε προς την αφηρημένη τέχνη.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
