Το έργο εικονίζει ένα τοπίο με χαμηλή βλάστηση που συναντά στο βάθος έναν ορεινό όγκο. Στο μέσο περίπου του τοπίου ορθώνεται ένα ξερό δεντράκι χωρίς φύλλα. Ο Νίκος Λύτρας (1883 – 1927) θεωρείται ο ανανεωτής της ελληνικής τοπιογραφίας στις αρχές του 20ού αιώνα, καθώς χρησιμοποίησε στα έργα του το πηχτό καθαρό χρώμα, το οποίο εναποθέτει στη ζωγραφική επιφάνεια με αδρές πινελιές δίχως να τον ενδιαφέρει η ρεαλιστική απεικόνιση του οπτικού ερεθίσματος. Αντιθέτως, το θέμα αποτελεί την αφορμή για μια χρωματική έκρηξη. Στο τοπίο με βουνό συνδυάζονται καφέ, πράσινα, μωβ, γαλάζια σε μια αρμονική συμφωνία. Ο θεατής είναι σε θέση να διακρίνει τα ίχνη που άφησε το πινέλο του ζωγράφου στο πέρασμά του από τον καμβά, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό μια τραχιά ζωγραφική επιφάνεια που προσδίδει στο έργο αναγλυφικότητα. Η εξπρεσιονιστική αποτύπωση του τοπίου αποτελεί κεκτημένο των σπουδών του Λύτρα στο Μόναχο.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
