Ο Γιώργος Βελισσαρίδης (1909-1994) γεννήθηκε στην Τραπεζούντα και ήρθε στην Ελλάδα το 1922. Σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών και ήταν ένας από τους πιο δραστήριους καλλιτέχνες του Μεσοπολέμου, ενώ το ύφος του αντλούσε επιρροές από τη λαϊκή τέχνη και το έργο του Δημήτρη Γαλάνη. Μετά τον Πόλεμο και επηρεασμένος από τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό, κινήθηκε σε μια αφαιρετική τέχνη με υπερρεαλιστικές αναφορές εγκαταλείποντας σιγά-σιγά το μεσοπολεμικό, ρεαλιστικό ύφος του. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η συγκεκριμένη ξυλογραφία με τον ιδιαίτερο τίτλο, που είχε εκτεθεί το 1963 στην Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση στο Ζάππειο Μέγαρο. Όποια και αν ήταν η οπτική αφετηρία του χαράκτη, έχει πια χαθεί, έχει μετατραπεί απλώς σε αφορμή για τη διαμόρφωση κάθετων και οριζόντιων αξόνων με μαύρο χρώμα, και την αντιπαραβολή τος με κίτρινα, πορτοκαλί και ροζ επίπεδα. Όλα αυτά προβάλλονται πάνω σε ένα γαλαζοπράσινο φόντο που ενοποιεί το σύνολο. Το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο ένα μοντέρνο χαλί, ένα πλέγμα αφηρημένων στοιχείων που συνδυάζονται με κριτήρια αυστηρά και μόνο αισθητικά, σε μια ισορροπημένη, πολύχρωμη και αισιόδοξη σύνθεση. Ακολουθεί δε το ρεύμα της αφηρημένης τέχνης που κυριάρχησε στην Ελλάδα και διεθνώς τις δεκαετίες του 1950 και του 1960.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
