Ο ζωγράφος Νίκος Νικολάου Νικολάου (1909-1986), που γεννήθηκε στην Ύδρα αλλά μεγάλωσε στην Πλάκα, σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ μεταξύ 1929-1936, με δάσκαλο τον Ουμβέρτο Αργυρό. Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 είχε αναπτύξει έντονη εκθεσιακή δραστηριότητα, ήταν δε μέλος της Ενώσεως Ελεύθεροι Καλλιτέχναι. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, μετά από μια μακρά απουσία από τη ζωγραφική στα χρόνια της Κατοχής, ο καλλιτέχνης προχώρησε στη ριζική αναθεώρηση του ζωγραφικού ύφους που χαρακτήριζε την εργασία του κατά τον Μεσοπόλεμο. Τον ενδιέφερε πλέον η ουσιαστικότερη επαφή με την παράδοση: με το λαϊκό, το βυζαντινό, το αρχαιοελληνικό παρελθόν. Παράλληλα, το 1950 επισκέφτηκε με τον επιστήθιο φίλο του, Γιάννη Μόραλη, την Αίγινα και ζωγράφισαν μαγαζιά και σπίτια του νησιού υιοθετώντας μια απλή, γεωμετρική γλώσσα, με έμφαση στο ακριβές σχέδιο και τη χαμηλών εντάσεων χρωματική κλίμακα. Η σύνθεση Σπίτια στην Ύδρα είναι μια μικρή, σχετικά, υδατογραφία του Νικολάου που εγγράφεται μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναφορών του ζωγράφου. Εικονίζονται κάποια σπίτια και μαγαζιά στο λιμάνι της Ύδρας. Το σχέδιο είναι απλό, καθαρό, ακριβές, καθώς ο ζωγράφος βλέπει τα κτίσματα από τα πλάγια και προσπαθεί να αποδώσει την τρίτη διάσταση. Αδιαφορεί, όμως, για τους κανόνες της γεωμετρικής προοπτικής. Την ίδια στιγμή, υιοθετεί μια ψυχρή χρωματική κλίμακα, όπου κυριαρχούν τα γκρίζα και τα γαλάζια, επικουρούμενα από τους θερμούς τόνους του καφέ και της ώχρας στα παραθυρόφυλλα και τις κεραμοσκεπές. Εντέλει, η παράσταση θυμίζει θεατρικό σκηνικό, ενώ με την απόκοσμη ατμόσφαιρά της και την παντελή απουσία ανθρώπινων μορφών ανακαλεί τη μεταφυσική ζωγραφική του Τζιόρτζιο ντε Κίρικο.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG