Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, ο ζωγράφος Σπύρος Βασιλείου (1903-1985) στράφηκε προς τη χαρακτική χαράσσοντας ξυλογραφίες που κυκλοφορούσαν παράνομα ή δημοσιεύονταν σε περιοδικά όπως η Νέα Εστία. Μετά την απελευθέρωση, δεν φιλοτέχνησε άλλα χαρακτικά, γεγονός που του χάρισε το προσωνύμιο «ο χαράκτης των πέντε ετών». Ο ίδιος θυμόταν: «Συχνά πυκνά, τα χρόνια της σκλαβιάς ένα ιστορημένο τραγούδι σε μια μυστική έκδοση, ένα ντοκουμέντο φρίκης, στον παράνομο τύπο, μια αφίσα στους τοίχους της Αθήνας, μια γελοιογραφία σε μικρά χαρτάκια που τάβλεπες κολλημένα παντού, σχεδιασμένα, χαραγμένα και τυπωμένα στα κρυφά, μας γκαρδιώνανε το πρωί για να σηκώσουμε το βάρος ακόμα μιας σκλαβωμένης μέρας και μας στέλνανε το παρήγορο μήνυμα πως οι καλλιτέχνες μας με τα δικά τους όπλα στο χέρι, άγρυπνοι, αδούλωτοι, ακονίζανε κάθε νύχτα τα κοντύλια τους και τα καλέμια τους πιστοί στον αγώνα της αντίστασης του Λαού». Στη συγκεκριμένη παράσταση ο Βασιλείου εικονίζει το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, όταν στις 13 Δεκεμβρίου 1943 οι Γερμανοί πυρπόλησαν την πόλη, εκτέλεσαν το σύνολο του ανδρικού πληθυσμού και επιχείρησαν να κάψουν τα γυναικόπαιδα εντός του σχολείου. Αντλώντας έμπνευση από τη βυζαντινή τέχνη, χρησιμοποιεί, στο πρώτο επίπεδο, το εικονογραφικό μοτίβο του Θρήνου, όπου η Παναγία κλαίει πάνω στο κορμί του νεκρού Γιου της, μεταφέροντάς το στο ιστορικό παρόν και δημιουργώντας μία από τις πιο δυνατές εικαστικές μαρτυρίες όχι μόνο της περιόδου αλλά συνολικά της νεοελληνικής τέχνης.
(EL)
City/village/populated place
.png){kind=logo}
1 JPEG
