Η συγκεκριμένη υφάντρα, είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα του Βάλια Σεμερτζίδη (1911-1983) από τη δεκαετία του 1970 και ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά δείγματα της ιδιότυπης τεχνικής του που συνδύαζε εκτύπωση και ζωγραφική και θα μπορούσε να περιγραφεί ως εξής: 1) κάλυπτε μια επιφάνεια με τυπογραφικό μελάνι, 2) χάραζε το θέμα και το τύπωνε σε χαρτόνι (σαν ένα είδος μονοτυπίας), 3) επιζωγράφιζε το χαρτόνι με ελαιογραφία ή λαδοτέμπερα, 4) όταν στέγνωνε το έργο, με σφουγγάρι καθάριζε το τυπογραφικό μελάνι. Με αυτή την τεχνική το έργο θυμίζει περισσότερο χαρακτικό παρά ζωγραφική, ενώ το σχέδιο αναδεικνύεται σε κυρίαρχο εκφραστικό μέσο του καλλιτέχνη, περιορίζοντας το χρώμα σε δευτερεύοντα ρόλο. Τα στοιχεία αυτά είναι εμφανή και στην υφάντρα, μια σχετικώς νέα γυναίκα, που φορά τη χαρακτηριστική ενδυμασία της γυναίκας της υπαίθρου και καλύπτει το κεφάλι της με μαντήλι – μόλις που διακρίνεται το προφίλ της και το έντονο βλέμμα της που χάνεται μπροστά, στα νήματα του αργαλειού. Το σχέδιο είναι αδρό, με σίγουρες, αποφασιστικές γραμμές, με δυνατά περιγράμματα, τουλάχιστον στην πραγμάτευση της γυναίκας και του πάγκου πάνω στον οποίο κάθεται. Όλα τα άλλα στοιχεία της εικόνας αποδίδονται εντελώς σχηματικά. Η μορφή καλύπτεται ολόκληρη από πράσινο χρώμα και τα νήματα δίνονται με κίτρινο – σαν μια φωτεινή οθόνη στην οποία στρέφει το βλέμμα. Η ενασχόληση του Βάλια Σεμερτζίδη (1911-1983) με τις υφάντρες ενδεχομένως ξεκίνησε από μια σειρά φωτογραφιών που έκανε στη Σκύρο. Πραγματοποίησε όμως, μια σειρά πινάκων για τις ανάγκες της εικονογράφησης του βιβλίου του Χάρη Καχραμάνου, Η ιστορία του χαλιού, που τυπώθηκε στην Αθήνα περί τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Ο ζωγράφος δεν εγκατέλειψε το θέμα μετά την έκδοση του βιβλίου και συνέχισε να δουλεύει τις υφάντρες μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
