δείτε την πρωτότυπη σελίδα τεκμηρίου στον ιστότοπο του αποθετηρίου του φορέα για περισσότερες πληροφορίες και για να δείτε το ψηφιακό αρχείο του τεκμηρίου*
χρησιμοποιήστε το ψηφιακό αρχείο ή την εικόνα προεπισκόπησης σύμφωνα με την άδεια χρήσης : Public Domain CC0
Ελεύθερο από Περιορισμούς Πνευματικής Ιδιοκτησίας
Το 1955 ο Αλέκος Κοντόπουλος (1904-1975) έλαβε αργυρό μετάλλιο στο πλαίσιο της συμμετοχής του στη Μπιενάλε του Σάο Πάολο. Ήταν μια βράβευση που επιδοκίμαζε τη στροφή του προς μια ζωγραφική καθαρού χρώματος που απομακρυνόταν από την αναπαράσταση του ορατού κόσμου και κινούνταν με συνέπεια προς την ανεικονική τέχνη. Ο πίνακας Νεκρή φύση, του 1956, βρίσκεται στο μέσον, σχεδόν, αυτής της διαδρομής. Το εικονιζόμενο θέμα εμπίπτει στη δημοφιλή θεματική της νεκρής φύσης, μια θεματική που επιτρέπει στους εικαστικούς καλλιτέχνες να προβούν σε συνθετικούς και χρωματικούς πειραματισμούς. Εδώ, διακρίνονται χωρίς ιδιαίτερο κόπο, ένα τραπέζι, μερικά φρούτα πάνω σε αυτό και μια πορτοκαλί φρουτιέρα, περίπου στο κέντρο της σύνθεσης. Τα αντικείμενα αυτά λειτουργούν, όπως και στην περίπτωση των κυβιστών ζωγράφων, ως «κλειδιά» για να τραβήξουν το βλέμμα του θεατή σε αναγνωρίσιμα στοιχεία της εικόνας. Όμως, από κει και πέρα, τα σχήματα αυτονομούνται, το χρώμα αποκτά ανεξάρτητη από το σχέδιο λειτουργία και τελικά ο πίνακας γίνεται ένας νέος οργανισμός, αποτελούμενος από αμιγώς ζωγραφικά υλικά: σχήματα και χρώματα που λειτουργούν σε έναν δικό τους ρυθμό και επιδιώκουν την ισορροπία, ασχέτως του εικονιζόμενου θέματος. Αυτό είναι το ζητούμενο για τους ζωγράφους της Αφαίρεσης, μιας τάσης που έγινε διεθνές κίνημα στη μεταπολεμική περίοδο και κυριάρχησε στους πρωτοποριακούς κύκλους της μεταπολεμικής ελληνικής τέχνης ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και σχεδόν έως τα χρόνια της δικτατορίας. Ο Κοντόπουλος, μαζί με τον Γιάννη Σπυρόπουλο, ήταν οι δύο σπουδαιότεροι αφηρημένοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα και εκείνοι που πρωταγωνίστησαν σε αυτή τη στροφή, μετά τη λήξη του Εμφυλίου. Γεννήθηκε στη Λαμία και σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1923-1929) και στο Παρίσι, όπου έζησε για το μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας του 1930. Το 1949 ήταν από τους ιδρυτές και ηγετική φυσιογνωμία του κύκλου των «Ακραίων», οι οποίοι πρώτοι έκαναν λόγο για την ανάγκη ανανέωσης της ελληνικής τέχνης με πρότυπο τις εξελίξεις της ευρωπαϊκής ζωγραφικής.
(EL)
*Η εύρυθμη και αδιάλειπτη λειτουργία των διαδικτυακών διευθύνσεων των συλλογών (ψηφιακό αρχείο, καρτέλα τεκμηρίου στο αποθετήριο) είναι αποκλειστική ευθύνη των φορέων περιεχομένου.
.png){kind=logo}
1 JPEG
