Ο Δημήτρης Δάβης (1905-1973), ένας από τους τελευταίους Έλληνες που φοίτησαν στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου, αποτελεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση καλλιτέχνη του ελληνικού Μεσοπολέμου. Αφομοίωσε στο έργο του στοιχεία του μεταϊμπρεσιονισμού (κυρίως επιρροές από τον Βαν Γκογκ) και του εξπρεσιονισμού, ιδίως στα λιγοστά χαρακτικά του, όμως η εργασία του σταδιακά στράφηκε προς τον ρεαλισμό. Ασχολήθηκε επίσης με την εικονογράφηση βιβλίων, ενώ από το 1950 εργάστηκε χρόνια ως σχεδιαστής στην Κεραμουργία Ροδιοανατολικής Τέχνης «Ίκαρος» και έζησε για αρκετό διάστημα στο νησί της Ρόδου. Μετά τον Πόλεμο, το ύφος του έγινε πιο συντηρητικό, πιο ρεαλιστικό. Από αυτή την περίοδο προέρχεται και το Μελτέμι. Επιλέγοντας μια τολμηρή σύνθεση, ο Δάβης απεικονίζει ένα μικρό λιμάνι από κάποιο νησί του Αιγαίου (ίσως τη Μύκονο) όπου παραθέριζε τα καλοκαίρια, προκειμένου να αποτυπώσει τοπία από τις Κυκλάδες. Εδώ ζωγραφίζει την προκυμαία και τη θάλασσα –με τα κύματα να σκάνε δυνατά στην προβλήτα– ενώ το βάθος καταλαμβάνουν χαμηλοί όγκοι βουνών και η πλατιά ζώνη του ουρανού, καλυμμένη με βαριά σύννεφα. Ωστόσο, αυτό που ενδιαφέρει τον καλλιτέχνη, όπως φανερώνει και ο ίδιος ο τίτλος του πίνακα (Μελτέμι), είναι να συλλάβει την ατμόσφαιρα, το φως και κυρίως την καιρική συνθήκη που μετατρέπει τον καλοκαιρινό νησιώτικο προορισμό σε πεδίο μιας ήπιας σύγκρουσης των στοιχείων της φύσης: του αυγουστιάτικου μελτεμιού (ενός βορεινού ανέμου), της τρικυμισμένης θάλασσας και της ξηράς.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
