Ο Παναγιώτης Τέτσης (1925-2016) γεννήθηκε στην Ύδρα. Εκεί πήρε τα πρώτα του μαθήματα στη ζωγραφική αρχικά από τον Γερμανό Κλάους Φριτσλάντερ και κατόπιν από τον Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα. Σπούδασε αρχικά στην ΑΣΚΤ (1953-1956) και κατόπιν στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, όπου ειδικεύτηκε στη χαλκογραφία. Αν και εμπνεύστηκε ιδιαίτερα από το αστικό τοπίο της Αθήνας αλλά και από το γυμνό τοπίο των Κυκλάδων, με χαρακτηριστική τη σειρά των έργων του από τη Σίφνο, η Ύδρα αποτέλεσε διαχρονικά ένα από τα αγαπημένα του θέμα,. Μάλιστα το τοπίου της Ύδρας τον απασχόλησε ιδιαίτερα από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και έως τον θάνατό του, καθώς σταδιακά το νησί εξελίχθηκε σε καταφύγιό του. Στις απεικονίσεις της Ύδρας, φιλοτεχνημένες είτε με ελαιογραφία είτε με υδατογραφία, ο Τέτσης δίνει έμφαση στο αδρό σχέδιο, στη γρήγορη εκτέλεση, στη φανερή, χειρονομιακή πινελιά. Ουσιαστικά, στα τοπία της γενέτειράς του ο ζωγράφος εφαρμόζει το χαρακτηριστικό εξπρεσιονιστικό του ύφος, φτάνοντας σε μια εντυπωσιακή ωριμότητα. Μνημειακές συνθέσεις, με έμφαση στο αφιλόξενο, άνυδρο τοπίο – με τα άγρια βράχια να κυριαρχούν. Πάντοτε, όμως, βασικός πρωταγωνιστής των έργων του, ιδίως σε υδατογραφίες όπως αυτή της συλλογής, παρέμενε το φως. Το δυνατό ηλιακό φως του ελληνικού καλοκαιριού, που καίει το βλέμμα και διαλύει τις λεπτομέρειες, που αναδεικνύει τους όγκους και κάνει τα θερμά χρώματα (τις ώχρες, τα πορτοκαλί, τα καφέ) να βγαίνουν στην επιφάνεια και δίνει στα σκούρα μπλε και στα γαλάζια λάμψη και βάθος.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
