Ο Άγγελος Θεοδωρόπουλος (1883-1965) είναι σήμερα γνωστός ως χαράκτης και μάλιστα ως ένας από εκείνους που συνέβαλαν στην άνθηση της συγκεκριμένης τέχνης κατά τον Μεσοπόλεμο. Χάρη στην πρώιμη χαρακτική παραγωγή του, τη δεκαετία του 1920, θεωρούνταν άλλωστε, ο σημαντικότερος χαράκτης που δραστηριοποιούνταν στην Ελλάδα πριν από την επιστροφή των Γιάννη Κεφαλληνού και Λυκούργου Κογεβίνα από τη Γαλλία. Ωστόσο, ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως ζωγράφος. Σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών (απόφοιτος του 1914), και εξακολούθησε να φιλοτεχνεί και να εκθέτει πίνακες καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Υπό αυτή την έννοια, δεν είναι παράδοξο που περί τα μέσα της δεκαετίας του 1930 πειραματίστηκε με την τεχνική της οξυγραφίας μαλακού βερνικιού. Η συγκεκριμένη τεχνική δίνει τυπώματα που θυμίζουν σχέδια με παστέλ ή με κάρβουνο και αναδεικνύει τη σχεδιαστική δεινότητα του καλλιτέχνη, καθώς και την ικανότητά του να εργάζεται με ταχύτητα, αφαιρετική διάθεση και έμφαση στο ουσιαστικό. Αυτά τα στοιχεία διακρίνονται στο συγκεκριμένο τύπωμα, όπου αποδίδονται με γρήγορο σχέδιο οι κορμοί μερικών ελιών, όπως επίσης και τα φυλλώματά τους, με μάλλον σχηματικό τρόπο. Ο Θεοδωρόπουλος δεν φιλοτέχνησε πολλές οξυγραφίες μαλακού βερνικιού. Έως και το 1940 ασχολήθηκε κυρίως με την ξυλογραφία, ενώ μετά τον Πόλεμο στράφηκε στη χαλκογραφία. Αντίθετα, το θέμα της ελιάς τον απασχόλησε έως και το τέλος της ζωής του σε πλήθος χαρακτικών συνθέσεων, δείγμα του πόσο τον γοήτευε το συγκεκριμένο δέντρο.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
