Ο πίνακας εικονίζει μια συστάδα δέντρων σ’ ένα ξέφωτο στο ύπαιθρο. Η σύνθεση ανοίγει στο πρώτο επίπεδο με έναν υποτυπώδη δρόμο χαραγμένο στο χορτάρι, ο οποίος οδηγεί το βλέμμα του θεατή στο εσωτερικό του πίνακα, εκεί όπου επικρατούν τα ψηλά δέντρα, ακόμα δίχως πολλά φύλλα. Στο βάθος διακρίνονται μερικά σπίτια με τα βουνά να τα πλαισιώνουν. Η σύνθεση ολοκληρώνεται με τον ελαφρώς συννεφιασμένο ουρανό στο πάνω μέρος. Η Αγλαΐα Παπά (1903-1984) σπούδασε ζωγραφική δίπλα στον Κωνσταντίνο Παρθένη (1878-1967) αλλά είχε την ευκαιρία να διδαχτεί τις αρχές της τέχνης και από άλλους επιφανείς της εποχής, όπως τον Ζαβιτζιάνο (1884-1923) στη γενέτειρά της της Κέρκυρα, τον Επαμεινώνδα Θωμόπουλο (1878-1976) και τον Νίκο Λύτρα (1883-1927) στην Αθήνα. Μετά τις σπουδές της ταξίδεψε αρκετά στην Ευρώπη και φαίνεται πως επηρεάστηκε από διάφορα ρεύματα. Εδώ, διακρίνονται επιρροές από το έργο του Πωλ Σεζάν (1839-1906), τόσο ως προς τη χρωματική παλέτα, η οποία κινείται σε αυτά τα χαρακτηριστικά πράσινα-καφέ, όσο και ως προς τη σύνθεση, η οποία τείνει προς τη σχηματοποίηση και την ανάδειξη των φορμών σε γεωμετρικούς όγκους. Τέλος, εμφανείς είναι και οι επιδράσεις από το έργο του δασκάλου της Παρθένη, κυρίως όσον αφορά την απόδοση των δέντρων, με τα λεπτά περιγράμματα. Η Παπά πήρε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις του εξωτερικού, όπως στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1934 και το 1936 ή στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1957, ενώ έτυχε και διακρίσεων, όπως στην Διεθνή έκθεση του Παρισιού το 1937, που της απονεμήθηκε το αργυρό μετάλλιο. Το Ανοιξιάτικο δειλινό εκτέθηκε στην Πανελλήνια του 1960, αρ. κατ. 459.
(EL)
Island
.png){kind=logo}
1 JPEG
