Η τέχνη του Σαράντη Καραβούζη (1938-2011) κινείται μέσα στο πλαίσιο της μεταφυσικής ζωγραφικής και του υπερρεαλισμού αφομοιώνοντας επιρροές από το έργο του Giorgio Morandi, Giorgio de Chirico, του Carlo Carra και φέρνοντας στο προσκήνιο την ιδέα της ελληνικής αρχαιότητας. Ταυτόχρονα, τον απασχολεί ιδιαίτερα το ζήτημα της απουσίας, της μοναξιάς, μέσα από μια διαλεκτική συζήτηση για τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο. Στη συγκεκριμένη χαρακτική Σύνθεση εικονίζονται, κατά τον προσφιλή τρόπο του καλλιτέχνη, αρχιτεκτονικά σπαράγματα και αγάλματα μέσα σε ένα ειδυλλιακό αρχαιολογικό τοπίο κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι. Δεξιά της εικόνας ξεχωρίζει το άγαλμα μιας Ταναγραίας κόρης (χωρίς το χαρακτηριστικό της κεφάλι), στο κέντρο ένας μικρός δωρικός ναός και δεξιά, μια σύγχρονη, δερμάτινη βαλίτσα. Ο καλλιτέχνης δουλεύει τη σύνθεσή του με απλό σχέδιο αλλά και νευρική γραμμή, η οποία δίνει στο σύνολο φαινομενική προχειρότητα αλλά κυρίως μια ιδιαίτερη, σπάνια για το έργο του, εξπρεσιονιστική διάθεση, χωρίς ωστόσο να ξεφεύγει από το προσωπικό του ύφος. Ο Καραβούζης σπούδασε αρχικά ζωγραφική κοντά στον Γιάννη Μόραλη, στην ΑΣΚΤ (1959-1963) και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, από το 1967, όπου έμαθε και τις τεχνικές της χαρακτικής. Τα πρώτα του χαρακτικά (ξυλογραφίες) χρονολογούνται από το 1969, ασχολήθηκε ωστόσο κυρίως με τη χαλκογραφία και, μετά το 1978, με τη λιθογραφία.
(EL)
.png){kind=logo}
1 JPEG
