Ένας πλατύς υπαίθριος δρόμος με γυμνά δέντρα στις δυο πλευρές του οδηγείται προοπτικά στο βάθος του ζωγραφικού χώρου, διασχίζοντας σ' όλο του το μήκος μια πράσινη πεδιάδα. Το βάθος κλείνουν σειρές βουνών, ενώ και στην πεδιάδα τοποθετούνται διάσπαρτα ξερά δέντρα, που όμως, όπως και αυτά εκατέρωθεν του δρόμου, έρχονται σε ασυμφωνία με το καταπράσινο έδαφος γύρω τους. Το τοπίο δεν μοιάζει φθινοπωρινό αντίθετα με τον τίτλο. Τα ψυχρά γκρίζα χρώματα, τα γυμνά κλαδιά των δέντρων γύρω από τον έρημο δρόμο κάνουν κυρίως έντονο το αίσθημα της μοναξιάς και της απελπισίας, ενώ η ίσως ηθελημένη παραφωνία του πράσινου σε συνδυασμό με τον μαβί ουρανό δημιουργούν ένα σύνολο εξωλογικό.
(EL)
1 JPEG
