Στην περίπτωση της «Ζητιάνας», αυτό που ενδιαφέρει τον Θωμόπουλο είναι η απόδοση της ανθρώπινης φιγούρας στο ύπαιθρο. Σε αντίθεση με το φόντο της σύνθεσης που εμφανίζεται ασαφές και διασπασμένο κάτω από την επίδραση του ηλιακού φωτός, η μορφή της ηλικιωμένης γυναίκας εγγράφεται σε αδρά σχεδιασμένα περιγράμματα και δεν χάνει τη στιβαρότητά της. Ως προς τη χρωματική σύνταξη του έργου, είναι φανερό ότι ο ζωγράφος οικειοποιείται τη συνταγή του ιμπρεσιονισμού και δημιουργεί ένα πληθωρικό σύνολο.
(EL)