Έργο του οποίου η τεχνοτροπία είναι πολύ κοντά σε αυτή των νεοϊμπρεσιονιστών, με ισορροπημένη
σύνθεση και καθαρά, ζωντανά χρώματα, το οποίο παραπέμπει στην καλλιτεχνική δημιουργία του Σ.
Παπαλουκά. Δίνεται έμφαση στην υποδήλωση της ελληνικότητας του τοπίου, όπου το κυρίαρχο
εικαστικό στοιχείο είναι τα αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη, διάσπαρτα στο φωτεινό και ηλιόλουστο
αττικό τοπίο.