"Το 'καπιταλιστικό φρούριο ', με τους μονολιθικούς κλειστούς όγκους, είναι βλοσυρό και απειλητικό. Αντίθετα, η 'πόλη του μέλλοντος', με τα σφαιρικά σχήματα και τις σκελετώδεις κατασκευές αποπνέει μια σύγχρονη τεχνολογία και μηχανική. Αντιπροσωπεύει μια από τις πρώτες κονστρουκτιβιστικές απόπειρες, στα πλαίσια μιας θεατρικής παράστασης, να αρθρωθεί μια νέα αρχιτεκτονική γλώσσα που εκφράζει νέες κοινωνικές αξίες. [...]
Στο φεστιβάλ θα συμμετείχαν 2.300 πεζικάριοοι του Κόκκινου Στρατού, 200 ιππείς, ομάδες γυμναστών, στρατιωτικές μπάντες, χορωδίες. Ακόμη, θα χρησιμοποιούνταν πολλά σκηνικά αντικείμενα.
Στις πρώτες πέντε σκηνές οι ομάδες των επαναστατών θα περικύκλωναν το καπιταλιστικό φρούριο και με τη βοήθεια τμημάτων του πυροβολικού θα το έζωναν με προπέτασμα καπνού. Με αυτό το προκάλυμμα τα τανκς θα εφορμούσαν και θα κατελάμβαναν τις επάλξεις, ενώ τα φλογοβόλα θα δημιουργούσαν μια τεράστια πύρινη μάζα που θα άλλαζε συνεχώς σχήμα. Το περίγραμμα του φωταγωγημένου καπνού θα παρουσίαζε τελικά ένα εργοστάσιο με το σύνθημα της μάχης γραμμένο στους τοίχους του: 'Ό,τι δημιουργεί η εργασία ανήκει στους εργάτες'. Ύστερα από μια μεγάλη παρέλαση στρατιωτικών τμημάτων, οι γυμναστικές ενώσεις πάνω σε καμιόνια θα προσκαλούσαν το λαό του μέλλοντοςνα ρίξει το δίσκο και να κάνει το σανό δεμάτια. Ακολούθως ένας γενικός χορός με το έμβλημα 'Σφυρί και δρεπάνι' θα εισήγαγε κινήσεις που θα αναπαριστούσαν βιομηχανικές και αγροτικές εργασίες... Ρυθμικές κινήσεις... θα συμβόλιζαν τη φράση 'Χαρά και δύναμη - η νίκη των δημιουργών'... Τελικά όλοι θα έμπαιναν στην 'Πόλη του μέλλοντος'. Οι τελευταίες σκηνές της παράστασης θα περιελάμβαναν πτήσεις αεροπλάνων, φωτεινές δέσμες προβολέων και χορωδιακά με τη συνοδεία των ορχηστρών". (Fuelop-Miller, The Mind and Face of Bolshevism, σσ. 148-49).
Μετά τον Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, πολλοί καλλιτέχνες της ρωσικής πρωτοπορίας συνδέθηκαν με την πολιτική των μπολσεβίκων. Συνδετικός κρίκος μεταξύ καλλιτεχνών και μπολσεβίκων ήταν η ίδια η έννοια της επανάστασης και το όραμα της κοινωνικής αλλαγής που στην καλλιτεχνική του διάσταση ο καλλιτέχνης Β. Καντίνσκι ονόμασε «Μεγάλη Ουτοπία». Τα πρώτα χρόνια μετά το 1917, πολλοί καλλιτέχνες της πρωτοπορίας συνεργάστηκαν με τον κρατικό μηχανισμό και ειδικότερα με τον Λαϊκό Κομισάριο Διαφώτισης, Ανατόλι Λουνατσάρσκι, για τη θέσπιση μιας κρατικής πολιτικής για τις εικαστικές τέχνες. Καλλιτέχνες, ποιητές και αρχιτέκτονες όπως ο Γκούσταβ Κλούτσις, ο Αλεξέι Μπάμπιτσεφ, η Λιουμπόβ Ποπόβα, οι αδελφοί Βεσνίν, ο Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι κ.α. αφιερώθηκαν στο έργο της προπαγάνδας υπέρ των μπολσεβίκων, τόσο στην σκληρή περίοδο του εμφυλίου πολέμου όσο και στα αμέσως επόμενα χρόνια της εδραίωσης των σοβιέτ. Φιλοτεχνούσαν πανό με συνθήματα, αφίσες, ζωγράφιζαν βαγόνια τρένων και τραμ, σχεδίαζαν κατασκευές προπαγάνδας και βήματα ομιλητών. Ωστόσο είναι λάθος να ταυτίζουμε το σύνολο των καλλιτεχνών της ρωσικής πρωτοπορίας από το 1917 και μετά με την στρατευμένη τέχνη. Επίσης, πολλοί ήταν οι καλλιτέχνες της ρωσικής πρωτοπορίας που στα χρόνια των σταλινικών διωγμών και μετά την επικράτηση του δόγματος του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού», φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και εκτελέστηκαν.
Φωτογραφία της μακέτας του "Καπιταλιστικού φρουρίου" για το μαζικό φεστιβά "Ο αγώνας και η νίκη των Σοβιέτ"
(EL)
2 JPEG
